Al 9 jaar de beste

3000 fans.FB lowy Cremers udonthani.

Ze kunnen niet meer om ons heen.

 

Zonnebril: als het nu maar eens deed waarvoor je het kocht.

Een  bijdrage van onze vaste lezer Schele Joep uit Haarlem.

 

 

 

 

Al  9 jaar de beste,eigen  YouTube Kanaal,Faboek  Lowy Cremers  udonthani.

3000 fans.

Ze kunnen niet meer om ons heen !!!!

Ingekomen  reactie Theo  Mispoes uit Udonthani

 

 

       

Al 9 jaar de beste

3000 fans.FB lowy Cremers udonthani.

Ze kunnen niet meer om ons heen.

 

Hoofdstuk  26  belevenissen op  de kustvaart 1960

Een bijdrage  van een onzer fans.

 

Samen met Hein liep Dirk’s vader over het schip en ruimden de losse dingen in het kabelgat.
Eindelijk was het zo ver dat de trossen werden los gegooid, de Max begon aan haar eerste reis.
Steef had de motor in bijzijn van Dirk gestart, wel driemaal controleerden ze de metertjes en keken naar
draaiende delen niet wetende als er wat verkeerd zou gaan, wat ze dan moesten doen.
Ze draaiden uit de haven en voeren tussen de tonnen door naar open zee.
Dirks vader stond naar de kaart te kijken, toen Dirk een maal buiten gekomen de koers uitzette naar de
Noord zee.
Buiten gekomen begon de Max te stampen en te slingeren.
Zijn vader vroeg wordt het nog erger, dan zal ik maar eens bij moeder gaan kijken.
Maar ma lag lekker te slapen niet wetend dat ze zo slingerden, ze had een paar glaasjes wijn gedronken en
was nu onder zijl.
Hij dekte haar voorzichtig toe en ging weer aan dek, de maan scheen helder aan een sterren hemel.
Enkele wolken joegen achter elkaar aan, Dirks vader had vaak genoeg naar de lucht staan kijken als ze het
IJselmeer over moesten.
Hij zag wel dat er een hoop wind op komst was, maar hij was niet ongerust, in zee te zitten met dit mooie
sterke schip, dat er op gebouwd was om de golven te trotseren.
Hij ging maar weer de stuurhut binnen, waar alleen de lamp boven de kaartentafel brandde.
Hij zag dat Dirk zich vasthoudend aan de radar op het beeld stond te kijken.
De ouwe stond op en zei. Jullie vinden het wel hé, ik ga maar een paar uur naar kooi. Als er wat is, moet je
maar niet roepen, ik ben dood op.
Hij ging buiten langs naar beneden, met dat hij de over de drempel stapte, liet hij na lange tijd, één van zijn
befaamde scheten.
Vandaar die harde wind buiten grapte zijn vader.
Kan je mij eens uit leggen hoe je dat doet met die kaart vroeg hij aan Dirk.
Dirk liep naar de kaartentafel, knipte het grote licht aan en begon met een passer en liniaal het geheim van
het kaartpassen uit te leggen.
Moet het licht niet uit vroeg zijn vader bezorgd, de nacht was door het beetje maan niet helemaal stik
donker, hij speurde met een verrekijker de zee voor hen af.
Waarom kijkt u niet in de radar pa, vroeg Dirk en liep naar het apparaat toe.
Er was niets in de omtrek te zien, één meeligger was boven in het beeld te zien.
Hij vond het maar niets dat Dirk nooit eens naar buiten keek, maar vertrouwde er op dat zijn zoon wist waar
hij mee bezig was.
Steef kwam in de stuurhut en vroeg kan ik een paar uur naar bed Dirk ik sta te tollen op mijn benen, roep me
maar als je wat vreemds hoor, met een welterusten pa verdween hij naar beneden.

Er klonk gestommel op de trap uit de salon, Willy kwam met haar vrije hand zich overal aan vast grijpend
met een pot koffie boven.
Dat zullen jullie wel lusten, zei ze lachend, een bord met boterhammen op de tafel zettend.
Heb jij geen last van de zeegang vroeg haar aanstaande schoonvader.
Ik ben zo misselijk als een kat grapte ze, zou u niet even op willen passen dan kan Dirk mij naar beneden
brengen.
Zonder te wachten trok ze Dirk aan zijn arm naar het trappengat om vervolgens naar beneden te verdwijnen.
Pa Veenstra stond stom te kijken naar het lege trappengat, hij begreep dat hij nu alleen op de brug stond en
deed als een haas het grote licht uit.Greep een verrekijker en begon de zee rond de Max af te speuren.
Hij keek naar het kruisje dat hij Dirk in kaart had zien zetten, toen hij uitleg kreeg.
Op het zeetje liep hij naar de radar, rustig draaide het beeld zijn rondjes, boven in beeld was nog steeds de
meeligger.
Hij was er niet gerust op, er hoefde maar een klein beetje aan het apparaat te mankeren en ze zouden een
aanvaring kunnen krijgen.
Hij stapte naar buiten met de verrekijker en speurde de zee af.

Zout buiswater sproeide in zijn gezicht, zag hij daar een lichtje, hij tuurde vergeefs naar het punt waar hij
wat vermoedde, tot zijn ogen gingen tranen.
Stuurboord vooruit zag hij een knipperlicht, hij telde de knipperingen, ging naar binnen keek op de kaart en
zag dat het hun eerstvolgende boei was die ze zouden passeren.
Waar bleef Dirk nou, die jonge lui hadden geen verantwoordelijks gevoel schold hij zachtjes.

255

Ik vaar toch ook niet voor de eerste keer bedacht hij zich en keek nog eens in de radar.
Verrek de meeligger was nu een stuk naar bakboord verschoven.
Natuurlijk bedacht hij zich, die was de volgend boei gepasseerd en had een nieuwe koers genomen, richting
Engels kanaal.
Hij wachtte nog even, zich ergerend aan Dirk en draaide, voor een test aan de automatische piloot, hij
verlegde de koers een paar graden naar s.b. de Max reageerde gewillig.
Inwendig moest hij lachen, hij had Dirk niet nodig, als ze bij de boei waren zou hij de volgende koers voor
gaan liggen, naar de daarop volgende boei.

Hij zocht hem op de kaart op berekende de koers, wachtte tot ze de boei ruim voorbij waren, en draaide aan
de knop van de piloot, weer gehoorzaamde de Max naar het roer.
De wind kwam nu een stuk meer dwars in, de Max begon nu als een gek te slingeren.
Een kopje rolde kletterend van de tafel en viel in scherven.
Voor dat hij in het donker de scherven had opgeruimd had rolde de koffiepot met een knal op de grond, het
moest nou niet gekker worden mopperde hij en zette de pot klem tussen een paar kussens op de bank.
Dirk kwam weer boven, keek in de radar en zei, goed gedaan pappie ik denk dat ik wel een paar uur plat
kan.
Als je dat maar uit je hoofd laat antwoordde zijn vader, laat het eerst maar licht worden dan wil ik wel een
paar uur sturen.
Na de tweede boei moesten ze weer een stuk naar b.b. draaien, met de wind nu dwars in begon de Max als
een dolle hond te slingeren.
We treffen het niet met het weer hé Dirk sprak hij, zich vasthoudend aan de radar.
Rollende golftoppen probeerden aan boord van de Max te springen, maar de Max lachte er om
iedere keer richtte ze zich op en speelde met de golven, zo nieuw als ze was kende zij het spel met de
golven al aardig.

Aan de horizon begon het wat te schemeren, Hein kwam boven en zei, kuip maar even bij je vriendinnetje op
de bank Dirk, ik neem het wel met je vader over, ik kan toch niet slapen in die vernis stank, morgen zet ik de
patrijspoorten wijd open om te luchten.
Hij pakte de koffiekan en schonk een bakkie in.
Wilt u ook een bakkie vroeg hij aan Dirks vader.

Die antwoordde, ik wacht wel tot we binnen zijn, nu slingeren we naar mijn zin een beetje te hard, ik voel
mijn maag aardig in opstand komen.
Hein liep naar de zijkant van de stuurhut en deed de deur open.
We zullen een beetje frisse lucht binnen laten, dan zal het wel beter gaan.
Weet u waar we zitten vroeg hij en pakte gelijk een verrekijker om naar de schitteringen van een vuurtoren
te kijken.
Dirks vader liep op het zeetje naar de kaartentafel en wees naar de laatste positie in de kaart.
Nou dat is lang niet gek antwoordde Hein, we zitten goed, ik denk niet dat we u iets wijs hoeven te maken.
Nu er een frisse wind naar binnen waaide, voelde Dirks vader zich en stuk beter, maar een bak koffie dorst
hij nog niet aan.
Als ze met zijn eigen schip in het IJselmeer zaten, had hij nooit last van zeeziekte gehad, maar dit was hem
toch een beetje te bar.
Het werd nu snel lichter, hij keek naar de aankomende golven, hij zag dat het geen kwaad kon nu de schuit
leeg was, ze richtte ze zich steeds op tijd op.

Hij was wel nieuwsgierig als ze geladen waren wat een water dat er dan over heen zou komen.
Hij besprak het met Hein.
Die deed er luchtig over, wat er op komt dat spoelt er ook weer af zei hij lachend.
En nu met deze luiken hoefden ze helemaal niet meer bang te wezen.
Ze babbelden over van alles en nog wat, tot de geur van gebakken eieren en spek de stuurhut vulde.
Is het al zo laat vroeg Hein, ik heb wel trek in een hapje.
Willy kwam fris gewassen boven en vroeg, hoeveel eters zijn er wakker?
Dirks vader voelde zich blij met het zien van de vrolijke snoet van Willy.
Hij stond er versteld van dat zij, als meisje van de wal geen last had van zeeziekte.
Zou hij een ontbijtje proberen, het rook wel lekker, maar als hij het gelijk weer uit zou spugen stond hij mooi
voor paal.

 

Als u zin in een Engels braekfast hebt, moet u het proberen hoor zei Hein, als u geen trek hebt dan moet
u er niet aan beginnen, maar ik denk dat u het maar moest proberen.
Hein was een positie in kaart aan het zetten en zei het zo gewoon, zonder op te kijken, dat Dirks vader dacht
hij neemt me niet in de maling, dus ik probeer het.
Willy kwam even later boven met heerlijk geurende eieren en spek.
Met het bord op zijn knieën zich schoor zettend op de bank, ad hij met smaak zijn ontbijt op.
Hij kreeg warempel zin in koffie en schonk zich maar een kop van het zwarte vocht in, hij zou wel zien wat
er van kwam.
De ouwe kwam nu ook boven, kauwend op restanten van zijn maaltijd.
Morgen mannen, groette hij hen, zijn we al een beetje opgeschoten.
Hij nam niet de moeite om op de kaart te kijken, maar keek in de radar en zei, zo we zijn al dwars van Den
Helder, dan zijn we vroeg in Amsterdam.
Bent u niet naar bed geweest vroeg hij verwonderd aan Dirks vader.
Ik wilde die paar uur, dat ik aan boord ben niet in bed door brengen antwoordde Dirks vader.
Morgen kan ik uitslapen, we kunnen waarschijnlijk eind van de week pas varen, er ligt nog te veel ijs in de
zaan.
De ochtend vloog om, ze kwamen voor de pieren van IJmuiden.
Dirks vader was niet uit de stuurhut te slaan.
Zijn moeder had heerlijk geslapen, maar nu ze er uit was voelde ze zich aller belabberds,
Ze had met moeite een paar beschuiten en thee naar binnen gewerkt en zat nu als een ziek vogeltje in de
salon op de bank.
Ik zal blij zijn als we tussen de pieren zijn klaagde ze stilletjes.
Willy had medelijden met haar, ze wist wat zeeziekte was, gelukkig had ze er zelf nu geen last meer van.
Het zou wel niet meer zo lang duren, tot ze binnen waren troostte ze en dan zou de ellende snel vergeten
zijn.
Steef was na zijn ontbijt weer in de machinekamer gedoken, hij was veel te bang dat er wat zou gebeuren als
hij niet beneden was.
De ouwe had vanmorgen gevraagd, slaap jij beneden Steef, ik zie je altijd aan het werk, als je wilt blijven
dan moet je wel af en toe eens naar slapen, hij had er plezier in het joch zo zijn best te zien doen.
Hein liet de Max met een grote boog tussen de pieren draaien. Vanwege de wind was de loodsboot tussen de
pieren gebleven, maar nu ze na een paar kolossale halen in stil water voeren, kwamen ze met een kleine
sloep lanszij.

Dat is ook mooi sprak Dirks vader, wat is er nu nog te loodsen, trek die touwladder maar wat hoger, zodat
ze er niet op kunnen klimmen bromde hij.
Het is niet anders antwoordde de ouwe, die op het bankje in een hoek van het stuurhuis zat, en Hein maar
aan liet rommelen.
Hij deed net of de zaak hem niet aan ging, Dirks vader dacht bij zich zelf, ik had net voor de haven zelf het
roer overgenomen.
Zo stuurman uitgeslapen, vroeg Hein aan Dirk die net boven kwam,hier ram jij er maar een deuk in, ik ga
naar voren en stapte achter de stuurknuppel vandaan.
Dirk stuurde de Max met het grootste gemak in de sluis, de loods was in gesprek met de ouwe, liet zijn
loodsbriefje af tekenen en stond al buiten voor ze afgemeerd waren.
Je kunt ze het maar beter zelf laten doen, sprak hij tegen Dirks vader, die over de brugvleugel hing en trots
stond te kijken hoe zijn zoon, de schuit tegen de muur manoeuvreerde.
Hij keek onschuldig en zei tegen de loods, Ik denk dat de stuurman uit de binnenvaart komt,.
Dat zie je zo wel, antwoordde die, maar u moest eens weten wat we allemaal meemaken eindigde hij en
stapte op de sluismuur.

Toen ze geschut waren vroeg de ouwe, wilt u hem naar Amsterdam varen Veenstra, dan kunnen de jongens
de ruimen klaar maken om te laden.
Onwennig stond Dirks vader aan de knuppel, hij was een stuurrad gewend en vroeg zich af hoe de Max zich
zou gedragen in het kanaal.
Ellen en Hein gooiden de trossen los en zo als hij het ook aan boord, bij zij eigen schip zou doen voer hij de
sluis uit.

 

257
Eenmaal in het kanaal legde Dirk uit hoe je kon overschakelen op de automatische piloot en verliet de
stuurhut met de mededeling, je weet waar Amsterdam ligt hé Pa.
Wim zat op de luikenkraan en legde een pontonluik open, dat is wat anders dan op die ouwe roestbak hé
Dirk, riep hij boven het lawaai uit.
Ouwe schuit riep Dirk terug, laat Joost het maar niet horen, dan slaat hij je persoonlijk met een luik op je
kop.
Met zo veel personeel aan boord was het werk snel gedaan In Amsterdam zou Hein nog een paar dagen naar
huis gaan.
De Maasborg was onderweg naar Antwerpen daar zou hij weer aan boord gaan.
Ze waren nu voor de ingang van de mercurius haven.
Dirk keek af en toe eens stiekem richting stuurhut, waar hij de twee oudjes achter de ramen zag bewegen.
Hij verwachte dat ze ieder moment hem zouden roepen, maar niets wees er op dat ze zenuwachtig waren.
Ellen stond al, met wapperende haren voorop, in afwachting om de trossen vast te maken.
Dirk ging uit het gezicht, achter het stuurhuis staan, om bij te springen als het nodig was maar hij was niet
nodig.
Zijn vader schoof de Max zonder de nieuwe verf te beschadigen langs de kade, je kon wel zien dat hij met
een schip om kon gaan.
Wim sprong als eerste aan de wal, legde de trossen om de palen en rende als een haas naar de bus, om naar
Astrid te gaan.

Als je niet op tijd terug bent vertrekken we zonder jou hoor, riep de ouwe hem na.
Hij zwaaide met zijn arm omhoog als teken dat hij het verstaan had.
Het laden zou nog wel even op zich laten wachten, zo kon Dirk behoorlijk afscheid nemen van zijn ouders.
Ze hadden genoten van de reis, ondanks dat zijn moeder zich op zee niet goed voelde.
Nico kwam ze vanavond op halen dus hoefden ze helemaal niet met bus en trein te reizen en zouden ze
afgezet worden naast hun eigen schip.
Willy zou gelijk mee naar huis gaan, als ze vannacht zouden laden, konden ze zo naar zee.

Steef was steeds druk doende in de machinekamer, Wim had een pot verf voor hem uit de bak gehaald en die
was hij nu aan het verstrijken.
Als we klaar zijn dan lijkt het beneden op een ziekenhuis beloofde Steef.
Nico kwam de passagiers wel halen, maar wanneer hij er mee vertrok duurde nog wel even.
Toen hij het hele schip had gezien, ging hij samen met de ouwe en Dirks vader in de salon onder het genot
van een borreltje zitten bomen.
Ma Veenstra zat op hete kolen en wilde eigenlijk gelijk weg, ze zat er een beetje zielig bij te luisteren.

Dirk was met Willy in zijn hut gegaan, het zou wel even duren voor ze weer eens samen konden zijn.
Dirk vond het rot dat ze van boord ging, hij zat maar te zeuren, je kan best meevaren tot IJmuiden?
Ja en dan kan ik midden in de nacht naar huis toe gaan, leuk hoor ze probeerde met zoenen Dirk op andere
gedachten te brengen.
Ze had en raar gevoel over zich, ver in haar achterhoofd had ze het idee dat er wat ernstigs stond te
gebeuren.

Meer uit wanhoopsdaad dan uit liefde gaf ze zich over aan het liefdes spel.
Eindelijk wilde Nico naar huis en stapten ze na veel gezoen in de auto.
Toen ze uit het gezicht waren vertrokken, stapten ze aan boord van een dode, verlaten Max.
Nu de passagiers verdwenen waren leek het net of er geen sfeer meer hing op de Max.
Geen gelach uit de kombuis geen wippende paardenstaart meer aan dek.
Iedereen was naar bed gegaan in afwachting van de nacht als ze zouden moeten laden, voorslapen noemden
ze dat.
Vroeg in de morgen werden ze geroepen om te laden, Wim zat als eerste op de luikenkraan om de luiken
open te leggen, dat liet hij zich niet afnemen.
Dat is het mooiste wat ze op een schip hebben uitgevonden beweerde hij steeds weer, geen gegooi meer met
die planken.
Met veel stof denderde de lading in het ruim.
Moet er meer voor, of meer achterin, stuurman vroeg de man aan de laadpijp.
Ik zou het niet weten, antwoordde Wim, het is de eerste reis van dit schip, dus niemand weet het, we zien
wel.

258

Steef hing over de reling en keek naar een dikke straal ballastwater die hij overboord pompte.
Dit is de laatste tank kap, zei Steef tegen de ouwe die naar het laden stond te kijken.
Raar is dat antwoordde de ouwe, de lading ligt er totnogtoe aardig verdeelt in en we blijven maar scheef
liggen.
We zullen wel recht komen als we geladen zijn zei Dirk, en anders spuiten ze hem wel recht.
In een paar uur waren ze geladen, maar wat ze ook probeerden met de lading naar één kant te spuiten, de
Max bleef scheef liggen.
Als we de lading normaal hadden geladen dan hadden we wel een halve meter op één oor gelegen, zei Wim,
we zijn zeker aan één kant breder als aan de andere kant grapte hij.
Mooi lullen bromde de ouwe, kom Steef we gaan maar eens kijken wat er verkeert gegaan is met ballasten
anders zou ik het niet weten.
Steef toonde de ouwe welke kranen hij had open gedraaid en welke tanks hij had gelenst.
Overal zaten plaatjes op met aanwijzingen voor welke tanks ze waren bedoeld.
Ze konden niets vreemds vinden.
Als er nog een tank vol is moet dat aan stuurboord zijn zei de ouwe.
Lens maar over het dek heen, dan kunnen we zien of er water uit komt, opperde de ouwe.
Steef hoefde niet te zoeken welke kraan hij moest openen, hij had vaak genoeg de plaatjes gelezen, hij wist
zeker dat hij niets verkeerd had gedaan.
Ze opende de eerste tank en keken aan dek, geen water, Steef voelde zich al wat geruster, aan hem zou het
niet liggen.
De tweede tank werd geopend, ze gingen weer aan dek, een dikke straal water liep over het dek, verwonderd
stond Steef er naar te kijken, hoe kon dat nou, hij wist zeker dat hij de zijtanks leeg had gepompt.
De zijtanks waren toch leeg Steef, vroeg de ouwe op een barse toon.
Steef wilde wel door de grond zakken van schaamte, dit was zijn derde dag aan boord en nou maakte hij al
een fout, straks zei de ouwe nog donder jij maar van boord.
Hij ging snel de machinekamer in en keek op de koperen plaatjes van de leidingen.
Alleen de ballast tank achter moest nog vol zitten.
Hij liep de leiding na die naar de achterpiek moest lopen, maar de leiding ging niet onder de platen naar
achteren, maar verdween door het machinekamerschot naar voren.

Dirk kwam naar beneden en vroeg wat is er nou verkeerd gegaan, je kan toch wel lezen?
Ik kan gelukkig wel lezen, maar moet je kijken, hij wees op de plaatjes, die zitten verkeerd, straalde hij, hier
staat zijtank maar hij loopt naar de achterpiek.
Steef lachte opgelucht hij zag het al voor zich dat de ouwe hem in IJmuiden aan de wal had geschopt.
Dan zullen we met ballast de schuit recht moeten houden, tot we op onze losplaats liggen lachte Dirk.
Samen liepen ze naar boven en vertelden wat ze ontdekt hadden.
Dat zullen ze wel kinderziektes noemen zei de ouwe, als we maar niet vooruit gaan als we achteruit draaien,
en Steef, sorry voor daar net, ik benoem je nu als poetsdot eerste klas, hij gaf Steef een klap op zijn schouder
en verdween in het stuurhuis.
Ze gooide de trossen los en voeren naar de uitgang van de haven.

Wat de ouwe al aan had zien komen, gebeurde nu, gisteren harde wind en nu begon het te misten.
De ouwe stond in de radar te loeren en gaf aanwijzingen aan Ellen die aan het roer stond.
Zij zou nog twee reizen aan boord blijven, Hein zou in IJmuiden van boord gaan, hij stond zijn spullen te
pakken om op de sluis af te monsteren.
Hij vertrouwde het niet dat Ellen achter bleef zei hij, bij z’on stelletje zuipende schurken.
Hij had Ellen gewaarschuwd om maar op haar buik te gaan slapen.
Nu jij van boord gaat hoef ik eindelijk mijn hut eens niet op slot te doen, had ze lachend geantwoord.
Pas maar op ons kleine machinistje had hij wijzend naar Steef gezegd.
Ik heb hem al twee keer betrapt toen hij door het sleutelgat stond te gluren, loog hij.
Steef schaamde zich dood en was snel naar dek gevlucht, ze moesten hem altijd hebben, hij dorst niet eens in
haar hut te kijken als hij door de gang liep.
Een keer had hij naar binnen gekeken en een paar slipjes van haar op het bed zien liggen, hij had er warm
van gekregen en was snel door gelopen.

 

Wordt vervolgd

Met dank aan onze sponsors.

 

 

       poolbiljart Meetingpoint Sampan Udonthani

Vooral uw PC problemen 2e Floor Central Plaza

Resort and swimmingpool and Fishing pool

Bed and Breakfast Honnybee 400 thb  for 1 night .

Leeya resort swimming and fishing.

 

Gold filler  jksuradee chonburie

Kamer huur per dag,per maand per uur .Honnybee Soi Donudom Udonthani

Bemiddeling  bij koop of verkoop goederen via  gratis advertentie op deze weblog.

Indien u ook een sponsor wil worden dan hier infomeren.

lowy.cremers.senior@gmail.com

udonthanicityweblog@gmail.com

 

lowy.cremers.senior@gmail.com

Al 9 jaar de beste.eigen you tube kanaal,fb lowy cremers

3000 fans

Ze kunnen niet meer om ons heen !!!

Een bijdrage  van Sjaak  uit Hu-aHin

 

Magere Hein– Een grappig verhaal van Sjaak  uit Hu-ahin

 

Zelfs toen de man dood was  kwamen de mensen nog achter zijn leugens,die hij  op internet had geplaatst  als reactie op artikelen.

Met dank aan onze sponsors

 

De beste pc  zaak in Udonthani Advise  Landmark Udonthani

 

       poolbiljart Meetingpoint Sampan Udonthani

Vooral uw PC problemen 2e Floor Central Plaza

Resort and swimmingpool and Fishing pool

Bed and Breakfast Honnybee 400 thb  for 1 night .

Leeya resort swimming and fishing.

 

Gold filler  jksuradee chonburie

Kamer huur per dag,per maand per uur .Honnybee Soi Donudom Udonthani

Bemiddeling  bij koop of verkoop goederen via  gratis advertentie op deze weblog.

Indien u ook een sponsor wil worden dan hier infomeren.

lowy.cremers.senior@gmail.com

udonthanicityweblog@gmail.com

       

Al 9 jaar de beste

3000 fans.FB lowy Cremers udonthani.

Ze kunnen niet meer om ons heen.

 

Hoofdstuk  25  belevenissen op  de kustvaart 1960

Een bijdrage  van een onzer fans.

 

Bedoel je Wim vroeg Dirk, hij had nu pas door dat ze al weer eens een keer alles al achter zijn rug
hadden bedisseld.
Vind je dat gek vroeg de ouwe als we het eerder hadden verteld dan was je nooit geslaagd van de zenuwen.
Maar je treft het als we werkelijk gaan proefvaren dan komen je ouders en je broer dus twee matrozen heb je
al.
Dirk moest eens slikken, hij kapitein en zijn vader voorop om de trossen vast te maken, dat zou raar
overkomen.
Oké het was alleen maar met de proefvaart, maar zou de ouwe zelf er dan niet bij willen zijn als de Max in
de vaart kwam?
Natuurlijk wel opschepper antwoordde de ouwe maar eerst moeten er technische proefvaarten gehouden
worden, als de officiële vaart wordt gehouden ben ik er wel maak je maar niet druk.
Dirk kon het allemaal niet bevatten hij werd er zenuwachtig van, hij de leiding om een nieuw schip door de
smalle brugentjes te varen, zou hij zijn vader maar vragen om mee te varen dacht hij bij zich zelf.
Hein kwam bij hem staan en vroeg, hoe staat het er bij, mag ik nou mee of niet, of durf je het niet aan, dan
vaar ik wel hoor eindigde hij lachend.
Over vier dagen was het al zo ver, hij zou met Hein vast aan boord slapen, de laatste dingen na lopen, leren
om met de motor om te gaan en zich alle nieuwe dingen ui laten leggen.
Wat hij nog niet wist was, dat de ouwe het al zo geregeld had dat Willy als kok zou fungeren er moest toch
gegeten worden, was zijn devies en wie kon het beter dan Willy.
Dirk overlegde met Hein wie ze zouden uitkiezen als matrozen. Andries zou toch wel willen, en anders, voor
die proefvaarten zou Ellen, ze was nog in Delfzijl, toch ook wel mee willen.
Ze bespraken heel de avond hoe ze het zouden doen, ze pakten vast hun spullen in, om de andere dag naar de
Max te reizen.
Dirk keek nog eens om zich heen in de caravan, waar hij achteraf een leuke tijd had gehad, morgen zou hij
aan boord slapen op een nieuw bed in zijn eigen stuurmans hut.
Samen met Hein kreeg hij de schuit wel buitengaats, Ellen zou wel wat in elkaar flansen om te eten, hij
kreeg er ineens zin in.
Ze klommen aan boord, in het stuurhuis rook het naar verse koffie, ruikt goed hé kap merkte Hein op en
gooide zijn plunje zak naar beneden.
Is er al koffie kokkie riep hij naar beneden, de kapitein is aan boord!
Joe hoe, klonk het van beneden. Een blond kopie met een paarden staart kwam in het trappengad te
voorschijn.
Een luide vloek ontglipte Dirk, hoe kom jij hier, vroeg hij verbouwereerd.
Hein stond te lachen, dat had je niet gedacht hé, zei hij, Willy is vanmorgen al vroeg met een leverancier
mee gereden vertelde hij, eerst wilde ze naar Delfzijl komen maar dit vonden we leuker en nou niet zeuren
nu hebben we tenminste al een bakkie.
Dirk omhelsde Willy, wanneer houd dit eens op vroeg hij. Iedere keer hebben jullie weer een verrassing,
waar ik niets van weet, ik wordt er schijt ziek van, maar mijn tijd komt nog wel.
Dirk vond het wel stoer dat Hein hem kapitein noemde, al was het maar voor een paar dagen.
Na de koffie daalden ze af in de machinekamer.
Ze lieten zich nog een keer alles uit leggen, vanaf de trap riep Andries, is de kapitein beneden?
Hij was ook gearriveerd, met zijn plunje zak onder de arm vroeg hij waar moet ik slapen?
Slapen vroegen Dirk en Hein tegelijk?
Vraag maar aan Willy, antwoordde Dirk, en doe gelijk maar een overal aan je kan wel een stuurmans
diploma hebben maar voorlopig ben je matroos en je maat wordt Ellen, dan zitten we goed genoeg in ons
personeel.
Toen hij hen gevraagd had om voor de vaart van de werf en de originele proefvaart zolang aan boord te
komen, waren ze gelijk enthousiast.
Allemaal vonden ze het leuk om met een gloednieuw schip proef te veren en er nog geld voor te krijgen ook.
De Ouwe had gezegd, Dirk zoek meer een paar mensen uit, neem er desnoods maar een paar van de
zeevaartschool en breng de Max naar Delfzijl.

249

Wij komen dan de laatste dag voor de proefvaart aan boord en dan wil ik een vaarklaar schip
Als het nodig is moeten we direct na het feest kunnen laden.
Nu het vertrek zo dichtbij kwam probeerde Dirk in gedachten het steeds uit te stellen, maar morgenvroeg
was het vertrek gepland.
Het ijs was vandaag door een ijsbreker gebroken, dus konden ze vertrekken.
Samen met Willy lag hij in de stuurmanshut op bed ze konden de slaap maar niet vatten.
De crew was nog in de mess aan het praten en lachen, er was al het één aan ander aan boord gesleept om de
eerste dagen wat te eten en te drinken.
Dirk liet ze maar, zo lang het niet te gek werd zou hij maar niets zeggen.
Je kunt het best hoor verzekerde Willy hem, je hebt het laten zien met de Gruno dus dit zal ook wel gaan, ze
sloeg een arm om hem heen en zei, kom we gaan slapen.
De andere dag was Dirk veelste vroeg aan dek, de rest was nog in diepe slaap maar hij was te zenuwachtig
om nog langer in bed te blijven.
Eindelijk was het zo ver dat ze vertrokken.
Hein stond met Ellen voorop, Andries maakte de trossen achterop los, Dirk draaide de kont naar het midden.
Hein stond bemoedigend voorop en voeg handen gebarend, los gooien kap?
Eigenlijk ging alles vanzelf, de boegschroef, waar Dirk nog nooit mee gewerkt had, deed de rest.
De Max schoof naar het midden van het kanaaltje, met de motor langzaam vooruit begon de Max haar
loopbaan.
Uitgezwaaid door het werf personeel voeren ze naar de eerste brug.
Dat zou mooi zijn als ik nu een misser zou maken zei Dirk tegen Willy, kunnen we gelijk achteruit om te
repareren.
De bruggenman die het vertrek had gade geslagen opende vroegtijdig de brug.
De bruggenman zwaaide en stak zijn duim omhoog, wat Dirk een goed gevoel gaf, maar er kwamen nog een
aantal andere bruggen.
Op de bak waren Hein en Ellen de trossen aan het opschieten en klaar te leggen om als ze in Delfzijl waren
weer vast te maken.
Willy kwam boven, keek naar voren en zei, zo zijn wij ook begonnen weetje nog wel en wees naar die twee
voorop, ze schonk gelijk een vers bakkie koffie in.
Alles leek alweer gewoon, de Max liet zich gehoorzaam door het kanaal sturen, Dirk maakte zich geen
zorgen meer
Er stond weinig wind en in de kant konden ze niet waaien want er dreven nog genoeg ijsschotsen in het
water.

De tweede brug kwam in zicht, voor dat Dirk de luchthoorn kon laten loeien, sprongen de lichten al op
groen.
Iedereen weet zeker dat we er aan komen, zei hij tegen Willy, die op de speciale stuurstoel zat, een luxe die
ze nog nooit hadden gehad op de Gruno.
De brug ging open, Dirk gaf een beetje gas bij, maar opeens kwam de brugwachter uit zijn hokje vandaan en
zwaaide met beide armen.
De brug bleef halverwege steken, als ze zo door voeren zouden ze het stuurhuis aan diggelen varen.
Met een, ook dat nog, gooide Dirk de koppeling in zijn achteruit, de zenuwen gierden door zijn maag, hij
dacht bij zich zelf drie maal is scheeprecht, vanavond liggen we weer aan de werf.
Maar de Max liet zich door het geweld van de schroef gewillig stoppen en ging zelfs al weer achteruit.
Zie je nou waarom doe je zo paniekerig vroeg Willy, je weet toch wat je moet doen als er iets verkeerd gaat,
ze trok hem tegen zich aan en zoende hem in zijn nek.
Ja dat heb ik nou nog nodig bromde Dirk kribbig, ik heb al mijn aandacht nodig en nou ga jij
doodgemoedereerd een beetje vrijen.
Ze dreven maar een paar minuten toen de brug helemaal omhoog ging.
Hein en Ellen hadden niet eens gemerkt dat hij een beetje in paniek was geraakt en zwaaiden naar de
bruggenman.
De meiden hadden in de kombuis een maaltijd klaar gemaakt, maar Dirk wilde persé zijn eten boven hebben.
Hij stond maar amper toe dat Hein de Max stuurde, met moeite kon hij zich inhouden om niet te zeggen, een
beetje bb een beetje sb.

250
Maar Hein kon goed sturen en stond nonchalant aan de stuurknuppel, voor hem ook een nieuwigheidje
want op de Maasborg hadden ze ook nog een stuurrad.
Nu ze in het Eemskanaal kwamen hadden ze een beetje meer ruimte. Dirk ademde een beetje op.
Eigenlijk kwam Delfzijl in zicht, eigenlijk veel te vroeg, het betekende voorlopig vandaag einde van de reis,
ze voeren de sluis van Farmsum in om daarna aan de kade in Delfzijl af te meren.
Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, manoeuvreerde Dirk de Max aan de kade.
De ouwe van zijn kosthuis stond al aan de kade te wachten, hoe hij het te weten was gekomen dat ze
onderweg waren was een raadsel.
Hij kwam in het stuurhuis en zei, goed gedaan jongen, altijd langzaam dan kan er niets gebeuren en ben je
tevreden vroeg hij, vaart hij makkelijk?
Hij ging op de bank zitten en zei, vandaag wordt er toch niet meer gevaren, zou het nu tijd voor een borreltje
zijn?
Daar kon Dirk niets tegen in brengen, hij pakte de fles en schonk een borrel voor de ouwe in, neem er zelf
ook maar één zei Willy die net boven kwam, dat heb je wel verdiend.
Nu de schuit voor de wal lag zonder een schrammetje viel de spanning van hem af en kon hij wel een slokje
verdragen.
Maar er werd hem niet veel rust gegund, er kwam een man van Datema, met zijn armen vol zeekaarten, een
tas met passer, potloden, vlaggen en meerdere zaken die nodig zijn om een schip veilig te navigeren.
De kaarten waren nog maar net op geborgen toen er een vrachtwagen voor de gangway stopte met stores.
Nu kwam het goed van pas dat Hein al ervaring had in provianderen, daar hoefde Dirk zich dus niet mee te
bemoeien.
Hij hoorde dat Ellen en Willy de grootste lol hadden om al de spullen te verstuwen.
Een volgende leverancier melde zich hij vroeg, is de kapitein ook aan boord.

Hij keek naar de ouwe die rustig op de bank zat, maar die wees met zijn duim naar Dirk en zei, ik ben hier
gast aan boord, mij moet je niets vragen, pakte de fles ongevraagd en schonk zich een verse borrel in.
Dirk voelde zich wel gevleid, dat iedereen hem kapitein noemde, maar hij had er wel een hoop werk bij
gekregen wat normaal de ouwe altijd deed, hij werd er wel moedeloos van en dacht bij zich zelf, was de dag
maar vast om.
Morgen zouden ze proefvaren en hij had nog niets van de Gruno gehoord, de ouwe had wel gezegd dat hij er
zou zijn, maar hij had hem ook alleen laten varen met de gloednieuwe Max.
Net of de zaak hem maar matig interesseerde, maar hij zou wel wat anders te doen hebben hij zou het
morgen wel horen.
In de schemer, kwam een coaster de haven binnen varen en wilde zo te zien aan zijn vaarwijze, bij hen
langszij komen.

Hij wilde Hein al waarschuwen venders buitenboord te hangen, om de verf niet te laten beschadigen, toen
hij zag dat het de Gruno was.
Waren ze zeker eerder geladen gekomen dan gedacht en naar Delfzijl gevaren, om er zeker van te zijn dat ze
bij de proefvaart konden wezen.
Dirk was blij weer in de salon van de Gruno te zitten, geen zorgen van de school meer, zijn diploma in zijn
zak wat kon hem de eerste tijd gebeuren.
Er was van alles te bespreken, hoe ze de zaak zouden regelen.
Wie bij wie aan boord zou komen.
Joost werd kapitein op de Gruno en Bart wilde ook niet van boord, jullie met al je nieuwe dingen, laat mij
maar op m’n oude bootje zei hij.
Wim wilde heel graag naar de Max overstappen, hij was zijn spullen al aan het pakken.
Het zou morgen een hectische dag worden, proefvaren en overpakken, de Gruno zou met een andere
bemanning naar zee vertrekken.
De ouwe kwam aan boord van de Max met Dirk als stuurman, Ellen wilde wel als kok een paar reizen mee
als ze maar het stuurmansloon kreeg lachte ze, maakt het mij niets uit.

Met Wim erbij zouden ze er eigenlijk nog een aankomend mannetje bij kunnen hebben.
Zou Steef niet een paar maanden mee willen opperde Willy, die kan toch wel een beetje aan rommelen.
Dat ik daar niet aan gedacht heb zei Dirk, ze hebben afgesproken dat ze naar de proefvaart komen, kunnen
we het gelijk vragen.

251
Als hij zijn kleren nou eens mee nam, dan kan hij hier even naar de waterschout voor een monsterboekje
en je hebt je man, opperde de ouwe.
Ik bel vanavond nog naar Nico, dan moet hij het maar even aan boord gaan vertellen zei Dirk, Inwendig was
hij al blij dat Steef aan boord kwam, die zou een goede hulp wezen en dat hij wilde daar twijfelde hij niet
aan.
Dirk ging met Wim en Willy nog even naar de kroeg van Bart zijn moeder en belde naar Zaandam.
Savonds werd het weer eens ouderwets gezellig een beetje dansen een biertje en een borreltje, het was zo
weer tijd om naar boord te gaan.
Zijn ze net stuurman riep Wim en nou gaan ze zich gelijk anders gedragen.
Stuurman waar zijn je strepen bralde Wim, respect moet je met je strepen afdwingen hoor.
Later liepen ze gearmd door de nog koude nacht naar boord.

Eigenlijk raar dacht Dirk, de Max en de Gruno naast elkaar, waar hoorde hij nu eigelijk.
Aan boord van de Gruno zou hij zich veilig in zijn oude hutje voelen.
Op de Max was alles nog onwennig, als ze hem nu zouden vragen om weer terug naar de Gruno te gaan, zou
hij ja zeggen.
Willy liep al in haar pyjama toen Dirk beneden kwam, ze rommelde als of ze al jaren aan boord was, hij
keek vertederend naar haar slanke figuurtje met haar zwiepende paarde staart.
Toen ze langs liep trok hij haar op schoot en zei wat ben je toch een heerlijk vrouwtje van me.
Ze sloeg haar armen om zijn nek en stak hem haar getuite lippen toe.
Heb je nu eindelijk eens tijd voor me, macho kapiteintje van me, vroeg ze, heel de dag loop je maar te
rennen en te regelen en zie je me niet staan.
Gelukkig ben je morgen weer stuurman, dan moet de ouwe het maar regelen.
Een bescheiden klopje op de deurpost deed hen opschrikken.
Wim en Ellen stapten binnen, heeft de ouwe nog een slaapmutsje in de fles gelaten vroeg Wim.
Verdraait schrok Dirk, waar is de ouwe gebleven vroeg hij, ik heb hem helemaal vergeten.

Die zat op de Gruno nog te pimpelen zei Wim, maar hij ging net aan de wal, met een aardige snee in zijn
neus, glimlachte hij.
Ze deden net of ze niet gezien hadden dat ze op de bank hadden zitten kroelen.
Willy knoopte haar pyjama dicht en pakte een paar biertjes.
Gezellig zaten ze nog een beetje na te praten over wat er zo al de dag gebeurt was, tot ze allemaal zaten te
gapen.
Wim zei alleen als Astrid komt mag je ze er in laten maar anders wil ik niet gestoord worden en trok de deur
achter zich dicht.
Dat was een tijdje geleden wel anders, glimlachte Willy tegen Ellen vroeger had hij je gewoon mee gesleurd.
Als ik me mee had laten sleuren, antwoordde Ellen quasi verontwaardigd, misschien had ik hem wel mee
gesleurd, lachend verdween ze ook naar haar hut.
De ander dag was Dirk weer vroeg wakker hij hoorde gerommel aan dek.
Toen hij boven kwam stond er een stapel dozen naast het stuurhuis, Joost en de ouwe waren
druk aan het sjouwen, al de spullen van de ouwe moesten overgezet worden.
Wim was bezig met een stapel vlaggen aan elkaar te knopen om de Max te versieren voor de proefvaart.

Willy kwam achter hem staan en zei, je gedraagt je wel als een kapitein hé, iedereen is al aan het werk en jij
staat hier maar te lanterfanten.
Hij pakte haar beet en antwoordde, dat komt door het lekkere stoeibed, zet maar gauw koffie dan ga ik ze
helpen.
Beneden gekomen was Ellen al aan het tafel dekken, tevreden bedacht Dirk, iedereen is al gewent, alsof ze al
jaren aan boord zijn,
Het zou wel goed komen als ze eenmaal in de vaart waren, hij verheugde zich er nu al op.
Niemand wist waar ze heen zouden gaan, ze zouden het vandaag wel horen, onder de genodigden waren ook
een paar gasten van het kantoor, die wisten wel te vertellen waar hun eerste reis heen zou gaan.
Tegen de koffie stapten Dirk zijn ouders met Steef aan boord.

Jullie zijn vroeg van Zaandam vertrokken begroette hij zijn ouders, Steef had een gloednieuwe plunjezak op
zijn schouder en stapte, een beetje stoer doend, over de gangway aan boord.

252
Willy omarmde hem plagerig en zei ik breng je naar je hut, zeeman je zal wel beter slapen als toen bij
mij in de hut.
Steef kleurde tot achter zijn oren, stotterde wat en liep achter Willy aan naar beneden, zo trots als een pauw.
Die zouden ze vandaag wel niet zo veel meer zien, de machinekamer was voorlopig zijn domein.
De één na de andere genodigde kwam aan boord, het werd propvol in het stuurhuis.
Dirk had samen met Wim een tentje gespannen boven het achterdek, voor als het zou gaan regenen, maar
daar leek het niet op.

De monteurs hadden de hoofd motor al aan het draaien, Willy telde de uigenodigde gasten en miste de ouwe
van Dirk zijn kosthuis.
Zou hij niet komen vroeg ze aan Dirk.
Die verhaald de Gruno naar de kade voor ons antwoordde de ouwe, laat hem maar prutsen, hij vroeg of hij
dat mocht doen.
Ze zagen hem net van het stuurhuis naar de brugvleugel lopen, je zag hem zijn ouderdom niet aan en
verleerd was hij het zeker niet.
Joost stond als vanouds voorop, Ellen was ook mee gevaren en was bezig een trosje naar de wal aan het
gooien waar Andries hem om een bolder legde.
Alles leek de gewoonste zaak van de wereld, Dirk maakte zich inwendig zorgen of het wel goed zou gaan.

Denk je nou echt dat jij de enigste bent die kan varen plaagde Willy hem.
Eindelijk was het zo ver, iedereen was aan boord, de trossen werden los gesmeten en daar begon de
spiksplinternieuwe Max aan zijn eerste proefvaart.
Overal aan boord liepen gasten, op de luiken hadden de jongens een tafel gemaakt, gedekt met koffie potten
en gebakjes.
Het zou wat moois zijn als ze straks tegen de wind in zouden varen, waaide de hele handel in het
gangboord.
De ouwe stond, met net een stoomcursus sturen achter de rug, aan de stuurpen.
Hein had uit gemak voor de ouwe de kopschroef bediend, daar moet ik nog aan wennen hoor had de ouwe
gezegd.
Dirk stond achterop aan de reling en keek naar de aan de kade liggende Gruno.
Er stond een jongen, die Dirk nog niet had ontmoet op het sloependek.
Hij dacht terug aan zijn eerste reis, misschien had de jongen nog nooit gevaren, en hunkerde er ook naar om
naar zee te vertrekken.
Dirk stak zijn hand op, aarzelend om zich heen kijkend,twijfelend of hij hem bedoelde, zwaaide hij terug.
Willy kwam naast hem staan stak haar arm door die van Dirk en vroeg, heb je heimwee naar die ouwe
schuit?

Hij kan dan wel een paar jaar oud zijn sprak hij zachtjes, als of hij bang was dat de Gruno hem kon horen,
maar het is wel een heel wat stoerder schip dan de Max.
Moet je kijken wat een lijn, klaar en niet bang voor de ergste stormen.
En wat denk je wat ik daar allemaal heb beleefd vroeg hij wijzend op de patrijspoorten van zijn oude hutje,
weet je nog vroeg hij.
Hou je stil fluisterde Willy, iedereen hoeft toch niet te weten wat we daar gedaan hebben.

Ze had waarschijnlijk toch te luid gesproken, een oude heer met een enorme bierbuik, een glas in zijn hand,
vroeg, vertel eens wat daar allemaal gebeurde, dan vertel ik je ook wat.
Dirk vroeg wat wilt u weten?
Willy schopte hem tegen zijn been en verdween met een rood hoofd naar de stuurhut.
De dikke lachte hartelijk, nou die is ook niet voor de poes, vervolgde hij.
Hij stak zijn hand uit en stelde zich voor als de bevrachter van het kantoor.
We hebben twee reizen voor de Max in het verschiet zei hij, over een uurtje zal ik eens bellen, de Max had
nu telefoon aan boord, welke reis jullie gaan doen.

Ze voeren met vol vermogen op de Dollard, recht voor de wind, overal stonden groepjes mensen te praten,
zo te zien maar matig geïnteresseerd in het varen, maar des te meer voor de drank.
De ouwe van de kostschool stond voorop en maakte met een oud fototoestel foto’s van de gasten op de
luiken.

253
Een borreltje in zijn hand, maar door dat hij het toestel voor zijn oog hield drupte de drank uit zijn glas
op zijn duffelse jekker.
Dirk was blij dat de ouwe aan boord was je kon zien dat hij het erg naar zijn zin had, Dirk vond het leuk dat
hij iets, voor de ouwe terug kon doen.
Hij zag dat de dikke kerel met zijn hand naar hem stond te wenken, Dirk liep naar hem toe, hij vroeg met
zijn hand voor de hoorn, je kan hier laden of overmorgen in Amsterdam heb je voorkeur?
Dirk dacht snel na, als ze in Amsterdam zouden laden, kon Willy mee varen anders moest ze vanavond weg.
Moet de kapitein niet beslissen vroeg hij, hij zag dat de ouwe in gesprek was met een paar heren,
Hein stond aan de kaartentafel en was iets aan het uitlegen aan een parmantig meisje, ze vond alles bar
interessant, Hein stond dicht tegen haar aan, sloeg een arm om haar schouder en wees een boei in de verte
aan.
Nou moet je daar zo lang over denken stootte de dikke hem aan?
Lachend antwoordde hij, ik denk dat de kapitein, Amsterdam zou kiezen, loog hij met een stalen gezicht.
Oké het wordt Amsterdam Wiste, sprak hij in de telefoon we bespreken het vanmiddag wel en hing de hoorn
op de haak.
Ze waren nu ver genoeg gevaren en besloten terug te keren.
Ze draaiden met een grote boog op tegen koers, terug naar Delfzijl.
De wind kwam nu van voren, iedereen ging naar binnen, huiverend van de kou, het werd een drukke boel er
gingen gelukkig een paar gasten naar de salon die maakten het zich daar gemakkelijk.
Hein was met het meisje naar zijn hut gegaan om die te bezichtigen vertelde hij, maar ze hadden de deur
achter zich gesloten.

De ouwe vroeg, Dirk vaar jij hem maar naar de kade, hij kan het beter als ik, lachte hij en stapte achter het
roer vandaan.
Met een sierlijke boog meerden ze af achter de Gruno.
Zijn vader gaf hem een hand en zei, ik wens je veel plezier met het nieuwe schip jongen, ik ben trots op je,
dat je er nu al zo goed mee kunt omgaan.
Het schoot Dirk ineens te binnen dat hij helemaal geen tijd had gehad om met zijn ouders te praten.
Hij had het ook zo druk gehad, hij schaamde zich er voor.
Maar ineens bedacht hij, als het door ging voeren ze naar Amsterdam, dan konden zijn ouders mee varen.
Hij zou toch niet in zijn bed komen dus konden zij in zijn bed kruipen, Willy zou wel voor één nacht op de
bank willen slapen.
Na een beetje tegen stribbelen, stemden ze toe.
Weer werd het een heksenketel. De gasten waren niet van boord te slaan, het gratis borreltje deed ze
treuzelen om weg te gaan.

Eindelijk waren de laatste plakkers verdwenen, en konden ze nog even bij elkaar zitten.
De ouwe keek verwonderd dat ze aan de reis waren, er is mij niets gevraagd begon hij.
Ach ik heb die reis maar aangenomen, zei Dirk er was geen keus het was de enigste reis, loog hij, u had het
zo druk dat ik dacht dat het wel goed was.
Het komt eigenlijk wel mooi uit vervolgde de ouwe, dan kan ik me wat meer met die stuurderrij bezig
houden, het is allemaal zo anders als op de Gruno.
Het werd laat ‘savonds voor iedereen zich geïnstalleerd had.
Zijn moeder had zich al eerder naar zijn hut begeven, ze was moe van al die drukte en was bang dat ze als ze
op zee waren zeeziek zou worden.
Ze hoorden de luchtfluit van de Gruno brullen, Dirk herkende hem uit duizenden.
Ze renden allemaal naar de wal en wensten Joost een goede reis toe.
Bart kwam met zijn onafscheidelijke poetsdoek in zijn handen, uit de machinekamer en riep naar Steef, we
zien elkaar wel ergens collega, houd hem draaiende.

Met weemoed zag Dirk het heklicht in het duister verdwijnen.
Adieu Gruno mompelde hij zachtjes.
Eindelijk ver na middernacht waren ze klaar voor vertrek.
Dirks vader zat op de stuurstoel te popelen om te vertrekken hij wilde weer naar boord, maar wilde eigenlijk
ook graag mee varen.
Het is maar 160 mijl had Hein hem verteld, voor u het weet zijn we weer binnen, maar er staat ons wat te
wachten, er is wat wind op komst, we zullen maar eens kijken wat we dicht moeten maken.

 

 

Wordt vervolgd

Met dank aan onze sponsors.

 

 

       poolbiljart Meetingpoint Sampan Udonthani

Vooral uw PC problemen 2e Floor Central Plaza

Resort and swimmingpool and Fishing pool

Bed and Breakfast Honnybee 400 thb  for 1 night .

Leeya resort swimming and fishing.

 

Gold filler  jksuradee chonburie

Kamer huur per dag,per maand per uur .Honnybee Soi Donudom Udonthani

Bemiddeling  bij koop of verkoop goederen via  gratis advertentie op deze weblog.

Indien u ook een sponsor wil worden dan hier infomeren.

lowy.cremers.senior@gmail.com

udonthanicityweblog@gmail.com