Margot maakt haar ronde in het zorgcentrum. Door een openstaande deur van een kamer klinkt de stem van Jannie: “Is het al bijna twee uur?” De oude fragiele vrouw waagt zich schoorvoetend op de gang. “Het is vijf over half drie Jannie, ze zullen zo wel komen.”

Met ‘ze’ worden de dochters van Jannie bedoeld. De ene dag brengt haar ene dochter een tas met boodschappen, daags erna de andere dochter. De boodschappen worden in het stukje niemandsland tussen de buitendeur en de tussendeur van het complex gezet. Dochterlief zet de boodschappentas neer en doet een stap terug. De buitendeur sluit weer, waarop een verpleegkundige de andere deur opent en de tas met de broodnodige artikelen mee naar binnen neemt.

Jannie vangt een glimp op van haar dochter. Ze zwaait en verzucht: “Ik heb zo’n heimwee naar ze.” In de boodschappentas zitten weer veel lekkernijen. “Het zijn schatten, ze verwennen me zo.” De koelkast van Jannie puilt uit, het vriesvakje zit vol met ijs.

Meindert woont beneden en heeft een kamer met een terrasdeur. “Mijn zus was hier gisteren nog op haar scootmobiel.” Hij heeft eventjes met haar kunnen praten. Meindert vanaf zijn terras, zijn zus met haar scootmobiel op het gras. “Mooi man! Maar wel koud. Brrr.”

Klaaskes dochter uit Hoogeveen komt de schone was brengen, tussen tien uur en half elf. “Een zuster heeft aangeboden dat ze met me mee wil lopen naar beneden om haar te zien. Dan kan ik even zwaaien…. Ik denk dat ik niet ga. Dat maakt me alleen nog meer verdrietig.”

Op de gang van het complex zitten drie dames op anderhalve meter afstand van elkaar. Ze drinken een kopje thee. “We zitten te wachten. Er zou iemand langskomen om ons voor te lezen, maar het duurt zo lang.” Margot stelt de drie gerust. “De activiteitenbegeleidster is nu nog aan het voorlezen op een andere etage. Het zal vast niet lang meer duren. Ze komt zo. Nog een kopje thee?”

Wat tot voor kort nog gezamenlijk werd gedaan, gebeurt nu in kleine groepen, en dat vergt tijd. Ook is het uiteraard een stuk minder gezellig. Samen eten is het restaurant is er bijvoorbeeld niet meer bij. De warme maaltijden worden uitgedeeld op de afdelingen door de zorgmedewerkers. De geur van het eten zorgt zelfs voor een stukje knusheid, al moet de bewoner zijn of haar maaltijd alleen aan een tafeltje in zijn eigen kamer opeten. De zorgmedewerker maakt nog een praatje, maar heeft geen tijd om te wachten dat het bord leeg is. De kok roept vanuit de keuken dat er weer maaltijden klaar staan om rondgebracht te worden. Werk aan de winkel.

“Andehalve meter”, klinkt het in de vrijwel stille hal van het zorgcentrum. “Anderhalve meter!” Een bewoonster die vergeetachtig is, kijkt vol onbegrip. De medebewoner benadrukt nog maar eens: “Anderhalve meter! U moet anderhalve meter afstand houden.” Om zijn woorden kracht bij te zetten spreidt hij zijn armen. “Kijk, dit is anderhalve meter. Zo’n afstand moet u nemen als u langs mij loopt.”

Grietje slaat dit mini-toneelstuk vanaf een afstandje gade. Ze is nog altijd onder de indruk, vertelt ze aan Margot. “Ik heb mijn dochter gezien, op zo’n telefoon. Zij zag mij ook. En we konden zelfs met elkaar praten. Ik moest gewoon huilen, zo geweldig.” Lang leve het videobellen.

Margot heeft een glimlach op haar gezicht. Lichtpuntje in deze donkere dagen. Haar stemming slaat meteen om als ze Willie op een stoel in haar kamer ziet zitten. Ze lijkt bedroefd. “Wat is er Willie?” De oude dame schudt haar hoofd. “Dit heb ik nog nooit meegemaakt, zo’n toestand. Ik mag het verzorgingshuis niet uit. Dit is nog erger dan in de oorlog, toen mochten we overdag nog wel naar buiten.”

Willie is 94 jaar. Ze heeft de oorlog meegemaakt, de hongerwinter, de opbouw, de goede tijd. Nu zit ze in de reservetijd van haar leven het grootste deel van de tijd in haar eentje op haar kamer. Wachten op betere tijden. Ze tuurt uit het raam. Een musje pikt wat in het gras. Plots vliegt hij op. Vrij. Vrijheid.

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Inglish edition.

This is even worse than during the war, when you were still allowed outside during the day ‘

Thursday, March 19. Hugo de Jonge announces that all nursing homes and small-scale housing in elderly care must close their doors to visitors immediately. “A drastic measure,” said the Minister of Health. A woman is no longer allowed to see her demented husband, children are no longer allowed to see their mother. Many residents understand the measure, but it does not take some getting used to. A glimpse.

Margot makes her rounds at the care center. Jannie’s voice comes through an open door of a room: “Is it almost two o’clock already?” The old fragile woman reluctantly ventures into the corridor. “It’s half past two Jannie, they will be there soon.”

With ’they’ are meant the daughters of Jannie. One day her daughter brings a bag with groceries, the next day the other daughter. The groceries are placed in the piece of no man’s land between the outer door and the connecting door of the complex. Daughter puts down the shopping bag and takes a step back. The outside door closes again, after which a nurse opens the other door and takes the bag with the much-needed items inside.

Jannie catches a glimpse of her daughter. She waves and sighs: “I am so homesick for them.” The shopping bag contains a lot of treats. “They are treasures, they spoil me so much.” Jannie’s fridge is bulging, the freezer compartment is full of ice.

Meindert lives downstairs and has a room with a patio door. “My sister was here on her scooter yesterday.” He was able to talk to her for a moment. Meindert from his terrace, his sister on the grass with her mobility scooter. “Nice man! But cold. Brrr.”

Klaaske’s daughter from Hoogeveen comes to bring the clean laundry, between ten and half past ten. “A sister has offered to walk downstairs with me to see her. Then I can wave … I think I’m not going. That just makes me even more sad.”

In the corridor of the complex, three ladies are sitting 1.5 meters apart. They drink a cup of tea. “We’re waiting. Someone would come by to read to us, but it takes so long.” Margot reassures the three. “The activity supervisor is still reading aloud on another floor. It probably won’t be long. She’ll be there soon. Another cup of tea?”

What was done together until recently is now done in small groups, and that takes time. It is of course also a lot less cozy. For example, eating together is no longer in the restaurant. The hot meals are distributed in the wards by the care workers. The smell of the food even provides a bit of cosiness, although the resident has to eat his or her meal alone at a table in his own room. The care worker has a chat, but does not have time to wait for the plate to be empty. The cook calls from the kitchen that meals are ready to be delivered again. There’s work to be done.

“About half a meter”, it sounds in the almost silent hall of the care center. “Five feet!” A resident who is forgetful looks misunderstood. The inmate emphasizes once again: “Five feet! You have to keep five feet away.” He spreads his arms to emphasize his words. “See, this is five feet. You have to take that distance when you walk past me.”

Gretel watches this mini-play from a distance. She is still impressed, she tells Margot. “I saw my daughter on a phone like that. She saw me too. And we could even talk to each other. I just cried, so wonderful.” Long live video calling.

Margot has a smile on her face. Bright spot in these dark days. Her mood immediately changes when she sees Willie sitting on a chair in her room. She seems sad. “What’s wrong, Willie?” The old lady shakes her head. “I have never experienced this, such a situation. I am not allowed to leave the nursing home. This is even worse than during the war, when we were still allowed outside during the day.”

Willie is 94 years old. She has been through the war, the hunger winter, the construction, the good time. Now she spends most of the time alone in her room in the spare time of her life. Waiting for better times. She peers out the window. A sparrow pecks something in the grass. Suddenly he flies up. Free. Freedom.

Thanks to the sponsors.

lowy.cremers.senior@gmail.com.

Met dank aan onze sponsors.

 

 

 

       poolbiljart Meetingpoint Sampan Udonthani

Vooral uw PC problemen 2e Floor Central Plaza

Resort and swimmingpool and Fishing pool

Bed and Breakfast Honnybee 400 thb  for 1 night .

Leeya resort swimming and fishing.

 

Gold filler  jksuradee chonburie

Kamer huur per dag,per maand per uur .Honnybee Soi Donudom Udonthani

Bemiddeling  bij koop of verkoop goederen via  gratis advertentie op deze weblog.

Indien u ook een sponsor wil worden dan hier infomeren.