Thaise sprookjes verteld doo Pietje Puck uit Udonthani. Het is uit het leven gegrepen Art Nr 321
Sprookjes Thaise sprookjes,
Reeds 13 jaar de beste udonthaniweblog,met 3000 lezers wereldwijd elke dag.
Ze kunnen niet meer om ons heen.!!!
verteld door Pietje Puk een Lezer van www.udonthanicityweblog.nl
Een verhaal is een verhaal dat van generatie op generatie is doorgegeven. Men kan zeggen dat het de oudste literatuur is. Sprookjes kunnen zijn ontstaan met de familie van de mensheid. De oorzaak die vanaf het begin kwam Het moet een waargebeurd verhaal zijn en dan aan elkaar vertellen. Er zijn extra toevoegingen om het nog bizarder te maken. zo ver van de waarheid word een verhaal Een verhaal schrijven in de eerste zin Het zou vanuit de verbeelding geschreven kunnen worden.
Sprookjes (Pali) zijn de oorzaken van actuele gebeurtenissen zoals Prins Siddhartha Het is geclassificeerd als een verhaal van de Boeddha. Omdat prins Siddhartha de oorzaak is van de gebeurtenis dat de Boeddha de verlichting bereikte. Als er geen prins Siddhartha was die werd gewijd Er is geen Boeddha genaamd Gotama, enz.
De tweede betekenis is de betekenis die is ontleend aan de woorden in de Pali-taal in het boeddhisme. omdat boeddhistische verhalen de oorzaak voor een zeer lange tijd zullen noemen. Totdat iets wat in die tijd bestond niet meer zichtbaar is voor mensen in deze tijd. Hij stemde er daarom mee in de term te gebruiken om het te vergelijken met de mythologische romans om ze fabels te noemen, maar in feite is het oorspronkelijke woord ‘verhalen’ afkomstig uit het boeddhisme en verwijst het alleen naar verhalen die echt bestonden en op geen enkele manier verzonnen waren.
Thais sprookje – De slimme aap
In de bosrand langs het Thaise platteland leefde eens een aap, om precies te zijn: een makaak, die zichzelf heel slim vond. Hij was bijvoorbeeld zo slim, dat hij kon spreken met de mensen uit de dorpen en op de een of andere manier wist hij altijd iets lekkers of nuttigs aan elke ontmoeting met mensen over te houden.
Op een dag echter, had hij pijn; hij had bij het zoeken naar rijp fruit in stekelig struikgewas een doorn opgelopen en dan nog wel in het puntje van zijn staart!
De aap trok uiteindelijk naar één van de dorpen om te zien of iemand hem van die vreselijke pijn kon afhelpen. Toen hij langs de barbier kwam en hem bezig zag met een scherp scheermes, dacht de aap: “Die moet ik hebben, de barbier zal me van die akelige doorn kunnen verlossen”. “Barbier”, vroeg de aap, “Kun je me helpen? Ik heb een doorn in mijn staart en die is erg pijnlijk. Kun je de doorn er voor mij uithalen?”
“Natuurlijk”, zei de barbier. Hij keek met medelijden naar de apenstaart, waar de punt door de doorn al lelijk ontstoken was geraakt. Hij pakte zijn scheermes en probeerde voorzichtig de doorn weg te snijden. Echter, mèt de doorn sneed hij per ongeluk ook de staartpunt af.
“Wat heb je nu gedaan?” schreeuwde de aap woedend. “Je hebt mijn mooie staart verminkt!”
De barbier vond het vreselijk, maar gedaan was gedaan; de staartpunt kon er niet meer worden aangezet. “Het spijt me zo”, kermde de barbier, “Dat was niet mijn bedoeling, het ging per ongeluk!”
Maar de aap was razend. “Geef me je scheermes!” siste hij door zijn tanden, “Ik wil je scheermes als compensatie voor mijn mooie staartpunt!” De barbier boog deemoedig het hoofd en gaf zijn scheermes aan de aap, die er gelijk mee aan de haal ging.
“Eigenlijk geen slechte handel”, dacht de aap een poosje later, terwijl hij het bos weer inging. “Ik ben die akelige doorn kwijt, mijn staart zal wel weer helen en ik ben een mooi scheermes rijker!”
Dieper in het bos zag de aap een oude vrouw, die bezig was takken en twijgen te sprokkelen voor een kampvuur. Ze had echter geen mes of bijl, maar alleen een stuk steen bij zich om het hout te hakken.
De aap zag, hoe de vrouw inmiddels doodmoe was van het hakken met de botte steen. “Oude vrouw”, riep hij, “Die steen is niet goed om te hakken. Wil je misschien mijn scherpe scheermes lenen, dan zul je sneller klaar zijn met houtsprokkelen”.
“Oh”, sprak de oude vrouw blij, “Als dat mag, heel graag!” De aap gaf haar vervolgens zijn scheermes. Maar dat was natuurlijk helemaal niet geschikt om takken mee door te snijden en het duurde dan ook niet lang of het scheermes brak in tweeën.
De aap ontstak in woede. “Wat heb je nu gedaan? Je mocht mijn mooie scheermes alleen maar lenen en nu heb je het vernield!”
“Het spijt me zo”, huilde de oude vrouw, “Dat was niet mijn bedoeling, het ging per ongeluk!”
De aap barstte bijna uit zijn vel van razernij. “Geef me het sprokkelhout wat je verzameld hebt!” siste hij door zijn tanden, “Ik wil je sprokkelhout als compensatie voor mijn mooie scheermes!” De oude vrouw huilde harder en harder, maar omdat de aap onverbiddelijk was, gaf ze hem haar zo bloedig bijeengegaarde stapeltje sprokkelhout.
“Eigenlijk geen slechte handel”, dacht de aap terwijl hij verder trok. “Ik had eigenlijk niets aan dat scheermes, maar nu ben ik een stapel mooi sprokkelhout rijker!”
Tegen de avond kwam de aap aan bij een klein dorpje, waar een heerlijke geur hem verder lokte. En ineens zag hij waar die heerlijke geur vandaan kwam: een meisje en haar moeder waren boven een vuurtje bezig met het bakken van mooie goudgele krabkoekjes. Maar het vuurtje doofde bijna uit, omdat het hout op was en de krabkoekjes waren nog lang niet allemaal gebakken.
“Hallo”, riep de aap, “Jullie vuur is bijna uit. Willen jullie misschien mijn sprokkelhout lenen?” Het meisje en haar moeder keken de aap verbaasd aan. “Wat een aardig aanbod!” zei de moeder, “Heel graag!” De aap gaf hen daarop zijn sprokkelhout en het meisje en haar moeder konden al hun resterende krabkoekjes afbakken. Maar waarop de aap niet had gerekend, gebeurde; omdat hij toch niet zo slim was als hij dacht, begreep hij het principe van sprokkelhout en vuur niet. Eenmaal in het vuur brandde zijn sprokkelhout vanzelfsprekend helemaal op en werd gereduceerd tot as.
De aap plofte van boosheid. “Wat heb je nu gedaan? Jullie mochten mijn mooie sprokkelhout alleen maar lenen en nu hebben jullie het verbrand!” Het meisje en haar moeder keken de aap niet begrijpend aan. “Het spijt mij”, zei de moeder, “Maar dat gebeurt er nu eenmaal met sprokkelhout, je kunt het niet uitlenen; je gebruikt het om er vuur mee te maken en ja, dan verbrandt het”.
Maar de aap was des duivels en liet zijn tanden zien. “Geef me al jullie krabkoekjes!” schreeuwde hij, “Ik wil al jullie krabkoekjes als compensatie voor mijn mooie sprokkelhout!” Bang geworden voor de boze aap, begon het meisje te huilen. “Neem ze maar mee”, sprak de moeder angstig, “Maar laat ons dan verder met rust!” De aap greep daarop de in bananenbladeren ingepakte krabkoekjes en ging er vandaar.
“Eigenlijk een goede handel”, dacht de aap terwijl hij het bos weer inging. “Ik had eigenlijk niets aan dat sprokkelhout, maar nu heb ik een heleboel lekker geurende krabkoekjes om op te snoepen!”
Maar die lekkere geur werd al snel een probleem. Terwijl de aap rondzeulde met de bananenbladeren vol krabkoekjes, kwam een groep wilde honden op zijn spoor. “Mmm, eten!” blaften de wilde honden tegen elkaar en al snel hadden ze de aap in het vizier.
Doodsbang voor de wilde honden liet de aap de krabkoekjes vallen en vluchtte een boom in. Binnen een mum van tijd hadden de wilde honden de krabkoekjes verorberd – er bleef geen kruimel van over – en daarma trokken ze zeer tevreden weer verder.
De aap, die dacht slim te zijn geweest met zijn ruilhandel, bleef uiteindelijk in de boom achter met een lege maag. Ondanks alles was hij aan het einde van de dag een (doorn en) staartpunt armer en niets rijker geworden. Het waren echter de wilde honden, die de ‘vruchten van zijn arbeid’ plukten en een onverwacht feestmaal hadden weten te veroveren.
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
INGLIS EDITION UDONTHANIWEBLOG>NL
Fairy Tales Thai Fairy Tales,
The best udonthaniweblog for 13 years, with 3000 readers worldwide every day.
They can no longer ignore us.!!!
told by Pietje Puk a Reader of www.udontaniweblog.nl
A story is a story that has been passed down from generation to generation. It can be said to be the oldest literature. Fairy tales may have originated with the family of mankind. The cause that came from the beginning It must be a true story and then tell to each other. There are additional additions to make it even more bizarre. so far from the truth become a story Writing a story in the first sentence It could be written from the imagination.
Fairy tales (Pali) are the causes of current events such as Prince Siddhartha It is classified as a story of the Buddha. Because Prince Siddhartha is the cause of the event that the Buddha attained enlightenment. If there was no Prince Siddhartha to be ordained There is no Buddha named Gotama, etc.
The second meaning is the meaning taken from the words in the Pali language in Buddhism. because buddhist stories will mention the cause for a very long time. Until something that existed at that time is no longer visible to people today. He therefore agreed to use the term to compare it with the mythological novels to call them fables, but in fact the original word “stories” comes from Buddhism and refers only to stories that actually existed and in no way. were made up in some way.
Thai Fairy Tale – The Clever Monkey
In the forest edge along the Thai countryside once lived a monkey, to be more precise: a macaque, who thought himself very smart. For example, he was so smart that he could talk to the people of the villages and somehow he always managed to get something tasty or useful from every encounter with people.
One day, however, he was in pain; he had picked up a thorn while searching for ripe fruit in thorny undergrowth, even in the tip of his tail!
The monkey eventually went to one of the villages to see if anyone could relieve him of that terrible pain. When he passed the barber and saw him busy with a sharp razor, the monkey thought: “I must have that, the barber will be able to rid me of that nasty thorn.” “Barber”, asked the monkey, “Can you help me? I have a thorn in my tail and it is very painful. Can you pull out the thorn for me?”
“Of course,” said the barber. He looked with pity at the monkey’s tail, where the thorn’s tip had already become badly inflamed. He took out his razor and tried to carefully cut the thorn away. However, with the thorn he accidentally cut off the tail tip as well.
“What have you done now?” shouted the monkey angrily. “You mutilated my beautiful tail!”
The barber hated it, but it was done; the tail tip could no longer be turned on. “I’m so sorry,” the barber groaned, “I didn’t mean to, it happened by accident!”
But the monkey was furious. “Give me your razor!” he hissed through his teeth, “I want your razor to compensate for my beautiful tail tip!” The barber bowed his head humbly and handed his razor to the monkey, who immediately ran off with it.
“Not a bad trade, really,” thought the monkey a while later, as he went back into the woods. “I’ve got rid of that nasty thorn, my tail will heal and I’ve got a nice razor!”
Deeper in the forest, the monkey saw an old woman gathering branches and twigs for a campfire. However, she had no knife or axe, but only a piece of stone with which to chop the wood.
The monkey saw how the woman was now exhausted from the chopping with the blunt stone. “Old woman”, he cried, “That stone is not good to cut. If you would like to borrow my sharp razor, you will finish gathering wood sooner.”
“Oh”, said the old woman happily, “If you may, I’d love to!” The monkey then gave her his razor. But of course that was not at all suitable for cutting branches and it did not take long before the razor broke in two.
The monkey was furious. “What have you done now? You were only allowed to borrow my beautiful razor and now you have destroyed it!”
“I’m so sorry,” the old woman cried, “I didn’t mean that, it happened by accident!”
The monkey nearly burst out of his skin with rage. “Give me the brushwood you’ve gathered!” he hissed through his teeth, “I want your brushwood as compensation for my beautiful razor!” The old woman cried louder and louder, but because the monkey was implacable, she gave him her bloody pile of firewood.
“Not a bad trade, really,” thought the monkey as he continued on. “I didn’t really use that razor, but now I’m a pile of beautiful firewood richer!”
,
Towards evening the monkey arrived at a small village, where a wonderful scent enticed him further. And suddenly he saw where that wonderful smell came from: a girl and her mother were baking beautiful golden crab cakes over a fire. But the fire almost went out, because the wood had run out and the crab cakes were far from being baked.
“Hello”, cried the monkey, “Your fire is almost out. Would you like to borrow my firewood?” The girl and her mother looked at the monkey in surprise. “What a nice offer!” said the mother, “Very gladly!” The monkey then gave them his firewood and the girl and her mother were able to finish off all their remaining crab cakes. But what the monkey hadn’t counted on happened; because he wasn’t as smart as he thought he was, he didn’t understand the principle of firewood and fire. Once in the fire, his firewood naturally burned up completely and was reduced to ash.
The monkey exploded in anger. “What have you done now? You were only allowed to borrow my beautiful firewood and now you have burned it!” The girl and her mother looked at the monkey uncomprehendingly. “I’m sorry,” said the mother, “But that’s what happens with deadwood, you can’t lend it; you use it to make fire with it and yes, then it burns.”
But the monkey was of the devil and showed his teeth. “Give me all your crab cakes!” he shouted, “I want all your crab cakes as compensation for my beautiful firewood!” Being afraid of the angry monkey, the girl began to cry. “Take them with you”, said the mother anxiously, “But then leave us alone!” The monkey then grabbed the crab cakes wrapped in banana leaves and went from there.
“Good trade, actually,” thought the monkey as he went back into the woods. “I didn’t really use that firewood, but now I have a lot of deliciously scented crab cakes to snack on!”
But that nice smell quickly became a problem. As the monkey luged around with the banana leaves full of crab cakes, a pack of wild dogs came on his trail. “Mmm, food!” the wild dogs barked at each other and soon they had the monkey in their sights.
Terrified of the wild dogs, the monkey dropped the crab cakes and fled into a tree. In no time at all, the wild dogs had eaten the crab cakes—not a crumb was left—and then they moved on with great satisfaction.
The monkey, who thought he had been clever with his barter, ended up being left in the tree with an empty stomach. Despite everything, at the end of the day he had become a (thorn and) tail tip poorer and nothing richer. It was the wild dogs, however, who reaped the “fruits of his labor” and managed to capture an unexpected feast.
https://www.isaanlawyers.com
Chanin Chanok soi donudom Udontani
Rooms for rent .Rent luxe rooms .Email us for details.
Udon Thani
WAWA toers vip bus met chauffeur
1500 thb per dag met chauffeur,excl brandstof.
poolbiljart Meetingpoint Sampan Udonthani
Vooral uw PC problemen 2e Floor Central Plaza
Resort and swimmingpool and Fishing pool
Bed and Breakfast Honnybee 400 thb for 1 night .
Leeya resort swimming and fishing.
Gold filler jksuradee chonburie
Kamer huur per dag,per maand per uur .Honnybee Soi Donudom Udonthani
Bemiddeling bij koop of verkoop goederen via gratis advertentie op deze weblog.
Indien u ook een sponsor wil worden dan hier infomeren.
udonthanicityweblog@gmail.com
lowy.cremers.senior@gmail.com
Recente reacties