Udonthanicityweblog reeds 14 jaar de weblog voor iedereen.

Ze kunnen niet meer om ons heen ,de website is 2 talig dus ook Engelse  editie

Een bijdrage van onze lezer Andy Whenman.

Hij ging  vissen   in Udonthani en ving diverse grote exemplaren,die natuurlijk netjes werden terug gezet.3kg-5 kg-8kg en laatst 15 kg

Zijn lieve vrouw keek op de achtergrond  geduldig toe.

En  hij wilde er binnenkort nog eens gaan vissen met zijn vriend lowy Cremers.

Dus die afspraak staat alvast voor maandag 29 /8/2022.

Heeft u ook ooit intresse om te gaan vissen in udonthani?neem dan contact op met Andy en Lowy die weten de goede vis stekken  terplaatse.

U kunt altijd mailen naar udonthanicityweblog@gmail.com

Mijn vriend Lowy Cremers werd mijn vismaat.

 

Als ik tijdens mijn wandelingen die ik een paar keer per week maak, een “Farang” zie, heb ik de neiging om te knikken en hallo te zeggen. Meestal wordt dit met een glimlach beantwoord en soms met het gebruikelijke “waar kom je vandaan, hoe lang ben je hier geweest” enz.

Nou, vorig jaar ontmoette ik een kerel uit Nederland en raakte behoorlijk aan de praat met hem en dronk al snel koffie op zijn veranda en vertelde onze verhalen. Zijn naam is Lowy Cremers en hij is 81 jaar oud en ik heb nu zijn levensverhaal gelezen dat hij een paar jaar geleden schreef en jongen, hij is een personage geweest. Op 15-jarige leeftijd lid geworden van de tramping-schepen en heeft plezier gehad over de hele wereld, hoe dan ook, terug naar het vissen.

Twee weken geleden stopte ik om met Lowy te praten en we dronken koffie en tijdens het gesprek vertelde hij me dat hij de dag ervoor had gevist en een vis van 8 kg had geland (fotobewijs werd verstrekt). Hij vroeg of ik geïnteresseerd was in vissen en of ik de volgende keer met hem mee zou willen gaan, nou ja, nadat ik een paar maanden geleden wat vistuig had gekocht en er maar één keer in slaagde om te gaan,

ik was erg geïnteresseerd, ik was op zoek naar vismeren rond Udonthani maar had geen geluk gehad, plaatsen gebeld en te horen gekregen dat ze vanwege covid waren gesloten en waarschijnlijk niet meer open gingen. Dus er werd een afspraak gemaakt en we gingen naar het meer. Niet veel geluk die dag, het is een van de plaatsen waar je de beste manier moet leren om erop te vissen, en ik keek naar andere lokale bewoners en farangs en wist precies wat ik de volgende keer moest doen. Nu wil ik niet echt altijd “monsters” vangen, maar 1-2 kg zou leuk zijn,

 

 dus Lowy kende een andere plaats ongeveer 40 km verderop, Leeya Resort genaamd, eigendom van een Schot, dus Lowy mailde de man die had ik ben net terug van vakantie en kreeg antwoord dat het goed was, hij was nu open, kom langs en vis, wat we gisteren (24/8) hebben gedaan om te ontdekken toen we daar aankwamen dat we niet konden vissen zoals hij volgens hem had verkocht de plaats (wat ’s nachts???) Dus na een paar scheldwoorden (voornamelijk van Lowy) en grote teleurstelling, vertrokken we enigszins leeggelopen,

maar besloten terug te keren naar het meer dichtbij huis. Ik begon op een dobber, maar besloot al snel dat dit niet de manier was en veranderde in een feederhengel die ik voor een paar baht in de winkel ter plaatse huurde en hun aas gebruikte, dat is als een gestoomd brood vermengd met iets dat best lekker ruikt. Het is een geweldige plek om te vissen, want het heeft onderdak, stoelen, eten en drinken en zoals gezegd,

een kleine winkel en zeer behulpzame lokale bewoners die je maar al te graag willen laten zien hoe je het beste vis kunt vangen. Dus al snel was ik aan het vangen en eindigde met 2x3kg 2x5kg en een enorme 15kg. Deze vissen heten Phalacronotus Bleekie en ze voeren een geweldig gevecht. Ik verloor ongeveer drie anderen, en de 15 kg duurde meer dan 20 minuten om te landen en een van de lokale bevolking kwam en hielp toen hij me vermoeiend zag.

Mijn vertrouwde vriend Lowy stond altijd klaar met het schepnet. Dus een goede dag voor mij en Lowy, Lowy heeft 3 kleinere vissen gevangen, maar ik denk dat hij heeft besloten om de volgende keer dat we gaan op een feeder te vissen.

Inglish editie

My friend Lowy Cremers became my fishing buddy.

When I see a “Farang” on my walks that I take a few times a week, I tend to nod and say hello. Usually this is answered with a smile and sometimes with the usual “where are you from, how long have you been here” etc.

Well, last year I met a guy from the Netherlands and got into a good chat with him and soon had coffee on his porch and told our stories. His name is Lowy Cremers and he is 81 years old and I have now read his life story which he wrote a few years ago and boy has he been a character. Joined the tramping ships at the age of 15 and has had fun all over the world anyway, back to fishing.

Two weeks ago I stopped to talk to Lowy and we had coffee and during the conversation he told me that he had fished the day before and landed an 8kg fish (photo proof was provided).

He asked if I was interested in fishing and if I would like to go with him next time, well, after I bought some fishing gear a few months ago and only managed to go once, I was very interested, i was looking for fishing lakes around Udonthani but hadn’t had any luck, called places and was told they were closed due to covid and probably wouldn’t open again. So an appointment was made and we went to the lake.

Not much luck that day, it’s one of the places where you have to learn the best way to fish for it\\, and I looked at other locals and farangs and knew exactly what to do next. Now I don’t really want to catch “monsters” all the time, but 1-2 kg would be nice,

so Lowy knew another place about 40km away called Leeya Resort owned by a Scot so Lowy emailed the guy who had I just got back from holiday and got a reply it was good it was open now come by and fish , which we did yesterday (24/8) only to find when we got there we couldn’t fish as he said he sold the place (what over night???) So after a few swear words (mainly from Lowy) and great disappointment, we left somewhat deflated but decided to return to the lake close to home.

I started out on a float but quickly decided this was not the way and turned into a feeder rod which I rented for a few baht from the shop on site and used their bait which is like a steamed bread mixed with something quite tasty smells. It’s a great place to fish as it has shelter, seating, food and drink and as mentioned, a small shop and very helpful locals who are only too happy to show you the best way to catch fish. So soon I was catching and ended up with 2x3kg 2x5kg and a massive 15kg.

These fish are called Phalacronotus Bleekie and they put up a great fight. I lost about three others, and the 15kg took over 20 minutes to land and one of the locals came and helped when he saw me tiring. My trusted friend Lowy was always ready with the landing net. So good day to me and Lowy, Lowy caught 3 smaller fish but I think he decided to feeder fish the next time we go.

 

Sponsors.

 

https://www.isaanlawyers.com

Chanin Chanok soi donudom UdontaniRooms for rent .Rent luxe rooms  .Email us for details.Luxe kamer in Condo  4000 th Bath .

Bij mevrouw Cremers soi donudom  email udonthanicityweblog@gmail.com2 personen met ontbijt 1 maand 12000 thb voor overwinteraars 10% korting.Info per email opvragen lowy.cremers.senior@gmail.com

 

 

 

Udon ThaniWAWA toers  vip bus met chauffeur1500 thb per dag met chauffeur,excl brandstof

Beste pc shop in Landmarkt.

Vooral uw PC problemen 2e Floor Central Plaza

Resort and swimmingpool and Fishing pool

 

 

 

 

 Max )Kamer huur per dag,per maand per uum Udonthanir .Honnybee Soi Donudo.nlBemiddeling  bij koop of verkoop goederen via  gratis advertentie op deze weblog.Indien u ook een sponsor wil worden dan hier infomeren.udonthanicityweblog@gmail.com

 

udonthanicityweblog@gmail.com

 

1. Toegang tot Thailand bij Andy Wheman

2. 

3. udonthanicityweblog.nl de 2 talige weblog uit udonthani.

4. Ze kunnen niet meer om ons heen.

5. Een bijdrage van onze vaste lezer Andy Wheman  Engelsman uit Udonthani.

Ik heb de afgelopen weken / dagen persoonlijk of via videogesprekken afscheid genomen van al mijn dierbaren. Er zijn een paar tranen onderweg geweest, maar eindelijk, na maanden van stress en jaren van planning, ben ik op weg naar Heathrow Airport T2 om mijn vrouw te vergezellen in ons prachtige huis in Udonthani, Thailand. 

 

Het is zondag 28 september 2020 13.45 uur en we zitten op de A1 in zuidelijke richting vanuit Pontefract West Yorkshire. Ik zeg wij omdat in de auto mijn zoon Paul zit, die mijn dochter Jayne bestuurt (die aan het woord is) en een van mijn lieve kleindochters Amy (die doet waar tieners het beste in zijn en haar telefoon gebruikt of slaapt). Er was geen sprake van dat ze me een taxi zouden laten nemen, dus ik maakte niet al te veel ruzie. Het is ongeveer vier uur rijden, mijn vlucht is 21.35 uur, dus we hebben genoeg tijd, zelfs als we stoppen om te eten en ‘comfortpauzes”. Vanwege de Covid 19-pandemie weet ik niet hoe lang het duurt om in te checken, enz. Omdat er veel documenten moeten worden gecontroleerd en hoewel Kasorn deze reis ongeveer 6 weken geleden deed, was haar repatriëringsvlucht voor Thaise staatsburgers en hoewel ze zeer vergelijkbare documentatie nodig had, zijn de mijne wat meer betrokken en verwacht ik krachtige controles. 

 

Ik voel een mengeling van gevoelens, van opluchting, dat ik eindelijk onderweg ben, angst, over documenten en de vlucht, verdriet om het verlaten van dierbaren, vrienden en familie, en opwinding over het starten van mijn nieuwe leven in een ver land en als ik met pensioen ga, beginnen de vlinders zich al op te bouwen en ik weet dat ze erger zullen worden naarmate we dichter bij Heathrow komen, ik heb deze reis vele malen gedaan, dus weet waar we onderweg zijn. 

Na een goede en rustige reis, met een stop of twee onderweg, komen we om ongeveer 16.45 uur aan bij T2, alleen passagiers mogen het gebouw in, dus er moet afscheid worden genomen bij het afzetpunt, waar ik geen spijt van heb want ik ben bijna in tranen en mijn dochter ook, hoewel ze het goed vasthoudt. Dus het zijn koffers op een karretje, een paar snelle foto’s, snelle knuffels en handdrukken en weg om in de rij te gaan staan ​​om de Terminal binnen te gaan met een brok in mijn keel en een traan in mijn ogen. 

TERMINAL 2

Ik ben T2 binnengegaan na slechts een korte wachttijd buiten, maar binnen is het bedlam, overal mensen, geen sociale afstand, sommige mensen dragen maskers, sommige niet. Ik heb een serieuze aanval van zenuwen die steeds groter worden. Ik heb hard gewerkt om de puntjes op de i te zetten met mijn documentatie en heb mijn Certificate of Entry van de Thaise ambassade, die pas wordt afgegeven als je ze kopieën van je documenten hebt gestuurd, dus het zou echt soepel moeten gaan. Ik heb een zeurend gevoel over mijn reisverzekering omdat ik er geen kon vinden die een jaar dekt, dus koos ik voor een meervoudige verzekering waarvan ik wist dat die me voor 2 maanden zou dekken, waardoor ik uit quarantaine en naar mijn huis kan waar ik kan koop een Thaise verzekering….MAAR HET IS GECONTROLEERD DOOR DE THAISE AMBASSADE >>>JUIST. Om er zeker van te zijn dat ik alles had, heb ik 2 Covid-tests gedaan, een regeringstest en een privétest, ervan overtuigd dat ik daar geen probleem mee zal krijgen ….

 

 

 

Ik kijk naar de rij die zich een weg baant om in te checken en denk oké dat is niet zo erg, alleen om direct naar een andere “slang” te komen op 20 meter afstand zonder stoelen, maar er is handgel, hoewel ik denk dat sommige mensen blind zijn als bijna niemand gebruikt, doe ik dat ook al heb ik 2 flesjes van 50 ml in mijn zak, het gebrek aan sociale afstand maakt me ongerust en ik probeer een veilige afstand te houden van de persoon voor me en mijn karretje achter me te houden om afstand tussen mij en de persoon achter. Na ongeveer 25 minuten bereik ik de check-in, de vlinders doen nu een routemars in mijn buik en hebben een feestje met de angst, en de zenuwen doen ook mee. Ik kom aan bij de balie en overhandig mijn paspoort en documentatie aan de ambtenaar en wacht … en wacht en dan BOEM, sorry meneer, uw Covid-test is niet op datum. Nu moet het resultaat van de test niet meer dan 72 uur voor de dag dat je vliegt worden verzonden, dus ik had een week eerder een testrun gedaan met een overheidstest en kwam erachter dat als ik de test op een woensdag deed, het resultaat zou terugkomen op een vrijdag ruim binnen de tijdslimiet, maar om zeker te zijn zou ik ook een privé-test doen, de week ervoor toen ik de regeringstest deed, kwam het resultaat pas op zondagavond terug, dus ik deed de regeringstest op de dinsdag deze keer ging alles volgens plan, althans dat dacht ik, deed de privétest op de woensdag, betaalde voor koeriersdienst om donderdag aan te komen kreeg e-mailresultaat vrijdagochtend … uitstekend …

alleen heb ik niet gekeken de datum op de brief die per e-mail is verzonden … wie zou … het was tenslotte vrijdagmiddag voordat het in mijn inbox arriveerde … echter … de scherpzinnige ambtenaar zag dat het op donderdag was geschreven . Paniek is nu ingetreden en de ambtenaar heeft een tweede persoon gebeld en ik leg mijn acties uit en vertel hem dat ik de e-mail pas op vrijdagmiddag heb ontvangen, dus ik zit ruim binnen hun zeer krappe tijdsbestek, hoe zit het met de regering die ik hoor je vragen? De wet van Sods kwam daar tussenbeide en deed donderdag de test op het resultaat van dinsdag, absoluut niet goed. De functionaris vraagt ​​dan of ik een kopie van de e-mail op mijn telefoon heb, gelukkig heb ik die en hij kan zien wanneer deze naar mij is verzonden, maar nee dat is boven zijn salaris, dus hij gaat met documenten en mijn telefoon naar een supervisor . Tegen die tijd gaan mijn hersenen over op turbo en plannen hoe ik voor de nacht naar een hotel kan komen, kan de familie niet terugbellen, ze zijn te ver op hun terugreis, moeten morgen een trein nemen, restitutie voor mijn vlucht, begin het hele proces opnieuw,,,nee…ik kan dit allemaal niet nog een keer doormaken “ga aan de kant alstublieft meneer” een stem haalt me ​​uit mijn gedachten. Negativiteit en wanhoop beginnen nu een rol te spelen terwijl ik sta te wachten tot iemand mijn lot beslist. De ambtenaar checkt nog 3 mensen in terwijl ik wacht, ik zie de tweede ambtenaar naderen met mijn papieren en telefoon in de hand. Hij spreekt met de incheckfunctionaris en ik word naar voren geroepen, “stoel bij het raam of het gangpad meneer” OPGELET…

 

Dus met grote opluchting ging ik naar de beveiliging, toen plotseling tot me doordrong dat ik hetzelfde probleem in Bangkok zou kunnen krijgen en na het lezen eerder in de week dat sommige mensen de toegang wordt geweigerd en naar hun land van vertrek worden teruggestuurd, komt de angst met wraak terug. Social distancing is een beetje beter bij de beveiliging, maar heel erg traag, dus de wachtrij is enorm en er worden mensen naar voren gehaald omdat hun vluchten binnenkort moeten vertrekken. Ik kom uiteindelijk in het zicht van de beveiligingspoort en zie het probleem meteen, er zijn tien automatische instapkaart- / paspoortlezers in “startgate” -stijl en de vrouw belt blokken van 10 mensen tegelijk, militaire stijl en probleem is .. slechts 5 starthekken lijken correct te werken, dus de andere 5 mensen moeten hun poorten handmatig laten controleren, wat sneller gaat, ze zal de volgende persoon pas naar voren roepen als ze alle tien hebben doorlopen. Dus ik stap in mijn set van 10 en ze noemt ons allemaal voorwaarts in militaire stijl. Ik kijk haar aan en vertel haar dat het zinloos is omdat ik weet dat mijn stand niet zal werken, dat deed het niet voor de laatste 4 mensen, dus waarom zou het voor mij? Ze vertelt me ​​in niet mis te verstane bewoordingen om verder te gaan. Ik doe wat gevraagd wordt en sta daar herhaaldelijk en probeer mijn paspoort te scannen, de vrouw kijkt me aan alsof ik het expres doe wanneer een man heel beleefd zegt dat ik naar hem toe moet gaan zodat hij het handmatig kan controleren, eindelijk iemand op Heathrow die initiatief gebruikt,

dus nu door naar een andere “slang” om door te komen naar röntgenmachines, dit gaat gelukkig soepel omdat ik geen toiletartikelen heb om aan te geven omdat het een directe vlucht is en ik mijn laptop al van mijn “draagtas” heb gescheiden -aan” zak.

 

Het is nu 19.30 uur en ik ben op zoek naar een boarding gate, maar die wordt pas om 20.15 uur getoond, dus op naar een kopje koffie dan is het zover. Vertrekzijde is erg rustig en gelukkig is social distancing geen probleem. Ik haal een kopje koffie en ga ergens rustig zitten om mijn gedachten te ordenen en probeer te relaxen voor de waanzin van het instappen, ik bel de familie om hen te laten weten dat ik door vertrek en oké, ze zijn nu nog maar 40 minuten van huis, dus ik zeg vaarwel en zeg dat ik een bericht zal sturen als ik in mijn hotel aankom. 

De boarding gate is, zoals ik had verwacht, anderhalve kilometer lopen onder de landingsbaan aan de andere kant van de terminal. Ik doe de trektocht en merk dat ik een van de eersten ben die arriveert, wat geweldig is, laat mijn temperatuur en documenten opnieuw controleren en alles is in orde, ik ben de 5e persoon die aan boord van het vliegtuig gaat en weg zijn de mooie uniformen versierd door de vliegtuigbemanning en vervangen door wat eruit ziet en waarschijnlijk is, biohazard-pakken met gezichtsmaskers en schilden, krijg ik mijn stoel aan het gangpad toegewezen en ga ik zitten voor de 12 uur durende vlucht. Niet opstaan ​​en rondlopen, gezichtsmaskers moeten te allen tijde worden gedragen behalve bij het eten of drinken, er wordt geen alcohol geserveerd en basismaaltijden, dit maakte me helemaal geen zorgen, mijn kont zat op die stoel en ik was onderweg . Volgende halte Bangkok. Ik kijk wat films, en hoewel moe, kan niet slapen, heb ik nog steeds de zeurende gedachte in mijn hoofd over de Covid-test als ik aankom. De middelste stoel is leeg, dus ik kan me wat uitstrekken. 

 

BANGKOK

Ik arriveerde om 15.00 uur lokale tijd in Bangkok Suvarnabhumi, iets eerder dan gepland na 11,5 uur. Een paar hobbels onderweg, maar een relatief goede vlucht. We verlaten het vliegtuig op een geordende manier en het cabinepersoneel laat slechts 3 rijen tegelijk toe en verrassend genoeg blijven passagiers zitten totdat ze naar voren worden geroepen. Als ik uit het vliegtuig stap, staat er een rij beveiligingspersoneel me langs de weg te leiden, zonder te stoppen voor het toilet of om me op te frissen. We komen uiteindelijk in een hal die ik in normale tijden herken als gewoon een loopbrug. Er staan ​​een paar honderd stoelen in nette rijen en we worden in 2 groepen verdeeld, staatsquarantaine (voor Thaise staatsburgers) en Alternate State Quarantine (ASQ) voor niet-Thaise staatsburgers waarvan er 50 op de vlucht waren, we krijgen een badge afgedrukt ASQ en verplaatst naar de juiste zithoek, hier heb ik mijn temperatuur gemeten en vul een vragenlijst in, alle vragen die ik eerder heb beantwoord en die op mijn documenten te vinden zijn, ik word naar voren geroepen om een ​​gezondheidswerker te zien en er wordt meer gevraagd vragen zoals, heb ik hoesten, keelpijn enz. (zoals iedereen JA zou antwoorden, zelfs als je symptomen had). Ik ga dan naar een ander hokje waar ze mijn documenten opnieuw beginnen te controleren, tijd voor de angst, zenuwen en vlinders om hun feest opnieuw te starten.

 

 

Dan gebeurt het, ik zie de blik, de zijwaartse blik en dan de paar woorden die met een collega worden gewisseld, dit keer is er een taalbarrière en ik wil dit echt niet, 30 uur niet slapen, ik wil gewoon naar mijn hotel.

Ze bespreken mijn reisverzekering, die al is goedgekeurd door de Thaise ambassade in Londen. Ze zijn niet blij dat het maar 2 maanden beslaat en dat mijn visum voor 3 maanden is. Ik leg zo goed mogelijk uit dat ik van plan ben mijn visum te verlengen tot een visum voor 12 maanden zodra ik in mijn woonplaats ben en een Thaise ziektekostenverzekering af te sluiten zodra dit verloopt. Ik wijs erop dat ik gedekt ben voor de quarantaineperiode plus 6 weken en dit lijkt hen te bevredigen, milde opluchting, maar had er nu echt genoeg van. 

 

 

 

Met bewakers langs de hele route, word ik naar immigratie geleid, nog steeds geen toiletpauze, ik kom bij een bureau voor het hokje, waar mijn documenten nog een keer worden gecontroleerd, deze keer vragen ze mijn huisadres en welke Amphur ( District) in Udonthani ga ik naar, snel nadenkend omdat ik niet zeker weet wat ze willen, ik herinner me dat ik een adreskaart in zakelijke stijl in mijn telefoonhoesje heb en hem snel de kaart overhandigt, een knikje, een glimlach en ik ging verder met het immigratiehokje, geen wachtrijen zoals er normaal is, in feite is het tot nu toe een vlotte operatie, meer controles bij het hokje en deze keer is het mijn telefoonnummer, ik ben helemaal eerlijk geweest en heb het nummer van mijn vrouw ingevoerd, ik leg dat uit als ik ben nog maar net aangekomen, ik heb geen Thais nummer, maar dat is mijn vrouw die op elk moment bereikbaar is.

Mijn visum wordt gecontroleerd en daarna afgestempeld, ik ben nu officieel in Thailand. Opnieuw een rij van de veiligheidslijn van de luchthaven op weg naar de bagageband, waar ik mijn koffers vind, die zijn besproeid met een soort ontsmettingsmiddel en opnieuw word ik naar de uitgang begeleid om op mijn bus te stappen om naar het hotel te gaan. hebben gekozen

 

 

Ik koos voor Maple Hotel, en niet wetend waar het in Bangkok ligt en hoe lang het zal duren, als ik de uitgang nader, vertel ik het personeel dat ik naar het toilet moet, dit veroorzaakt wat amusement en ik word naar het toilet begeleid, gelukkig zij stond me toe mijn koffers bij hen achter te laten en het toilet was slechts ongeveer 20 meter verwijderd, dus ik ben in meer dan één opzicht opgelucht en blij dat ik eindelijk echt op weg naar huis was. Ik word naar mijn bus gebracht die een 12-zitter is en begroet door de chauffeur die me naar mijn gereserveerde en genoemde stoel wijst en mijn bagage laadt. We wachten een minuut of twee en een andere passagier stapt in en dat is het. We zijn onderweg, over het algemeen is de ervaring op het vliegveld in Bangkok erg soepel verlopen en goed georganiseerd en de verschrikkingen van Heathrow zijn eindelijk aan het verdwijnen. Het is nu ongeveer 16.45 uur.

 

MLE HOTEL EN ASQ

Het duurt slechts ongeveer 40 minuten om bij het Maple Hotel te komen door het drukke verkeer in Bangkok en de man in de bus met mij kent het gebied goed omdat hij op het terrein van de Maple woont en vertelt me ​​dat het slechts ongeveer 8 km van de luchthaven. Het blijkt dat hem een ​​paar weken eerder het instappen op Heathrow was geweigerd vanwege een fout in het Covid-testresultaat, waardoor zijn vrouw en zoon alleen naar Bangkok moesten reizen en in quarantaine moesten. Dus misschien waren al mijn zorgen op Heathrow toch terecht. Hij vertelde me dat hij zich opnieuw kon registreren en zijn vlucht opnieuw kon boeken, zodat de extra kosten minimaal waren, wat net zo goed is als de enkele vlucht duurder is dan een retour in normale tijden voor £ 689, 2 weken quarantaine in de ASQ begint vanaf £ 1000 zonder andere uitgaven voor tests en Fit to Fly, wat ik een complete verspilling van tijd vind. Het bestaat uit een registratie om een ​​telefoongesprek te boeken £ 30, een gesprek van 2 minuten met vragen die niet relevant zijn voor de vlucht of toegang tot Thailand, iedereen die mijn adres en DOB kende, had de vragen kunnen beantwoorden, dan vragen ze u £ 50 om stuur je een e-mail, maar de man aan de telefoon legt uit “nee het is een brief van een geregistreerde dokter” ja … per e-mail verzonden, maar ik moet het hebben, dus ik betaal.

 

 

 

Ik kom aan bij de Maple en word begroet door twee jongens die maskers dragen en ze laden mijn bagage op een karretje en wijzen me naar de receptie waar ik wordt begroet door het receptiepersoneel. Ik overhandig mijn paspoort zodat ze het samen met mijn boekingsreservering en ontvangstbewijs kunnen kopiëren (ik had 50% vooraf betaald), gebruik de handgel terwijl ik wacht tot ze mijn kamer hebben toegewezen. Maple Hotel heeft 2 “torens” en ik krijg een kamer toegewezen in toren 1 op de 11 verdieping kamer 15, (1115), het personeel legt de regels uit en het voedselbestelsysteem dat gemakkelijk te begrijpen is, regels VERLAAT UW KAMER NIET , DRAAG ALTIJD EEN MASKER, bestel maaltijden vooraf met een app genaamd Line, ik kan dit niet doen omdat ik op dit moment geen internet heb, dus kies ervoor om elke dag te bellen voor de maaltijden van de komende dagen, ik krijg het menu, en bestel Pad Thai voor vanavond (hopelijk binnen het uur).

Ik word dan naar de lift gebracht, vergezeld door een van de medewerkers en naar mijn kamer gebracht, terwijl de deur sluit, realiseer ik me dat dit het nu is voor 15 nachten.

 

 

De kamer zelf is groot, ik schatte dat deze groter was dan de flat die ik in het VK had verlaten. Een enorm tweepersoonsbed, met plafondverlichting, bureau met tafellamp en stopcontacten ernaast, (dat is de laptop gesorteerd), dubbele kledingkast, toilet en doucheruimte met handdoeken en toiletartikelen, 40 inch tv aan de muur, met WIFI en satelliet en uiteraard airco. Ik trek de gordijnen terug en ik zie dat ik een balkon heb en op de 11e verdieping wacht ik op het uitzicht dat ik ’s ochtends heb. Ik pak mijn koffer uit waar ik mijn “quarantaine” kleding in heb en probeer ze tussen de zes hangers en de planken in de kledingkast te rangschikken, ik heb ook een kledingstandaard in de kamer die van pas zal komen. Er is handgel, maskers, kom voor het wassen van kleding, bestek en plastic mok, samen met waspoeder en afwasmiddel, er zijn geen wasfaciliteiten toegestaan ​​en alles moet in je kamer zijn, ze weten hier zeker hoe ze quarantaine moeten doen. Ik ben blij om te zien dat er een waterkoker en een brouwset is, hoewel ik mijn eigen Yorkshire T-zakken en zoetstoffen heb gekocht omdat ik eerder Lipton T van Thailand heb geproefd en als je van een mooie sterke kop koffie houdt om je dag te beginnen, doet Liptons dat niet doe het, ik moet gewoon wat melk kopen, ik zie dat er Coffee Mate is, dus dat is voldoende. Ik kijk op mijn horloge en realiseer me dat het nu 19.30 uur is en mijn maag denkt dat ik ermee in de war ben,

 

 

ik pak de telefoon in de kamer en bel de receptie om uit te leggen dat mijn maaltijd niet is aangekomen en binnen tien minuten is er een klop op mijn deur en mijn lauwe Pad Thai, vers fruit en plastic container van “Orange” is op een tafel buiten mijn kamer geplaatst waar al mijn maaltijden vanaf nu zullen worden geplaatst. Ik eet mijn maaltijd en probeer internet uit, helemaal niet goed omdat ik moeite heb om mijn familie en vrouw te videobellen, ik zal dat ’s ochtends moeten regelen, want internet zal de komende 2 weken mijn reddingslijn zijn. Ik kijk naar de lijst met tv-zenders die in de kamer hangt en zie dat er 4 of 5 Engelstalige zenders zijn, wat me een beetje opvrolijkt.

Ik douche, waarvan ik blij ben te zien dat het warme en koude instellingen heeft en behoorlijk krachtig is, ga dan naar binnen voor de nacht, ik was eerst een beetje ongerust over de matras omdat ze hier hard en erg ongemakkelijk kunnen zijn, maar ik krijg geluk hier, want het is inderdaad erg comfortabel en binnen enkele minuten, na ongeveer 40 uur niet slapen, ben ik in een diepe slaap.  

 

QUA 

DAG 5 COVID-TEST

De grote dag is aangebroken … nee niet vrijheid … maar de eerste Covid-test die ik moet doen, ik ben hier bang voor omdat ik er nu vier heb genomen en van elke moet ik kokhalzen, ik waarschuw de verpleegster die arriveert om het zo goed mogelijk aan te nemen en ze gaat heel voorzichtig te werk, ik kokhals nog steeds en verontschuldig me snel tegen haar, maar ze is in orde en glimlacht terwijl ze haar weg vervolgt. Nu dat voorbij is, gaan mijn gedachten naar het resultaat, nu, ik weet dat het goed met me gaat, ik weet dat het een negatief resultaat zal opleveren, maar de knagende twijfel en de “wat als” komen in mijn hoofd. Zodra deze test een negatief resultaat oplevert, mag ik boeken om naar het dak te gaan voor mijn 40 minuten durende oefening (vanaf mijn gevangenisdagen weet ik dat zelfs gevangenen recht hebben op een uur). De volgende ochtend wacht ik reikhalzend op de ochtend temp check zodat ik kan informeren naar mijn testresultaat, het is nog niet teruggekomen krijg ik te horen en later naar de receptie te bellen. Ik laat het een uur of twee staan ​​en bel naar beneden om het resultaat te krijgen en het is zoals ik had verwacht NEGATIEF,

 

 

 

 

 

 

Ik doe nog een ronde en stop om een ​​praatje te maken met een groep van 4 die uit Australië blijkt te komen en we bespreken de procedure die we hebben moeten doorstaan ​​om hier te komen, samen met de kosten, en voor een gezin van vier is het echt verschrikkelijk . Ik heb wifi en besluit mijn dochter een videogesprek te geven om haar de bezienswaardigheden te laten zien, we slagen erin om snel te bellen, maar het signaal is erg slecht, dus we besluiten over een paar minuten opnieuw te bellen als ik terug in mijn kamer ben. 

De volgende dag regent het en is het bewolkt, wat het thema is voor de rest van mijn verblijf in quarantaine, dus geen Tan bijvullen, en dan dringt het tot me door dat ik de rest van mijn leven heb om wat zon te krijgen, elke dag, en het voelt een beetje vreemd dat ik de dagen die ik nog over heb van een vakantie niet aftel. Ik boek nog steeds om te gaan sporten, maar vertel ze dat ik deze keer mijn eigen weg daarheen kan vinden. Wanneer mijn toegewezen tijd komt, zet ik mijn masker op en vertrek ik naar het dak, maar besluit dat het te hard regent en in plaats van in cirkels rond te lopen, besluit ik niet de lift te nemen maar 11 trappen naar beneden te lopen en weer terug, ik doe dit en ik krijg meer beweging dan op het dak, dus voeg dit toe aan mijn routine voor de komende dagen, ik zie niemand op de trap, dus er is minder risico om ook iets te vangen, dus een win-winsituatie, hoewel de benen pijn doen, maar ik mezelf ervan overtuigen dat dat een goede zaak is, want 15 dagen in een kamer zitten kan voor niemand goed zijn. Ik denk dat ik een paar kilo’s ben aangekomen, dus ik zal proberen dat te verliezen als ik thuiskom (dikke kans), excuseer de woordspeling. 

 

 

Dag 12 nadert en mijn laatste Covid-test, er staat dat zodra het resultaat daarvan terug is, ik naar de Business Room kan gaan, ik denk dat dit een leuke plek moet zijn om naartoe te gaan en nadat het resultaat terug is, boek ik daar naar behoren een uur voor middag. Een ruimtepak arriveert om me daarheen te brengen en bevestigt dat ik wil gaan en ik bevestig dat ik dat wil. Hij kijkt me een beetje vreemd aan en leidt me naar beneden naar de zakenkamer en laat me bij de deur achter, nu verwacht ik een kamer te zien met allerlei mooie meubels en misschien een deur naar het zwembad, misschien een snooker- of poolkamer aan één kant, wat verschijnt als ik de kamer binnenkom, zijn 5 hokjes met computerterminals in elk en een koffiezetapparaat, flessen water. en niet veel anders. Ik ben maximaal 2 minuten in die kamer en besluit dat ik net zo goed nog een laatste keer naar het dak kan gaan. Ik heb een gevoel van euforie en vraag me af waarom ik hier nog 2 nachten moet blijven, mijn tweede test is tenslotte negatief, laat me de kudde hier weghalen, maar helaas het mag niet zo zijn en ik voel me een beetje bedroefd dat ik moet blijven. 

 

 

Tijdens deze laatste week heb ik mijn vlucht naar Udonthani geboekt, slechts 2 vluchten en de eerste is te vroeg, dus ik moet kiezen voor de vlucht van 17.30 uur die me rond 18.35 naar huis zal brengen. Ik heb een “grote vis” besteld voor mijn eerste maaltijd thuis, weggespoeld met een fles of twee Chang-bier, we hebben besloten om die avond geen familiebijeenkomst te houden, maar een paar nachten te wachten, het is 8 weken geleden dat we zijn samen geweest en een beetje van “onze tijd” is op zijn plaats.

 

 

 

Ik bel de receptie om te vragen naar een taxi naar de luchthaven en om de uitchecktijden te bevestigen. Ik ontdek dat er een taxi staat te wachten die me voor ongeveer 300 bht (ongeveer £ 7,50) naar het vliegveld kan brengen, ik kan op elk moment tussen 6 en 12 uur uitchecken. 

 

 

 

Ik besluit in eerste instantie om pas om 12 uur uit te checken, zodat ik niet al te veel tijd op de luchthaven hoef te doden, maar naarmate de avond vordert, verander ik van gedachten en besluit ik dat het leuk zal zijn om de vrijheid te krijgen om over het vliegveld te dwalen, ik moet controleer de wisselkoers en weet waar ik kan eten, dus als de ochtend aanbreekt, ben ik al ingepakt en klaar om te gaan.

Ik ontbijt, doe mijn laatste videogesprek met Kasorn en ga uiteindelijk naar de receptie om uit te checken om ongeveer 10.00 uur, ik word bij de receptie begroet door het vrolijke personeel, ik betaal voor mijn kamer en ze geven me een brief aan zeggen dat ik mijn quarantaine en certificaten van de Covid-testresultaten heb ingevuld om bij me te dragen, aangezien ik ze op elk moment tijdens mijn verblijf hier in Thailand kan vragen, ze zijn momenteel veilig in de kluis thuis. Ik vraag naar een taxi en de portier brengt mijn koffers naar een van de 2 of 3 die staan ​​te wachten.

De receptie heeft me verteld dat het 200 – 300 baht is, maar de chauffeur wil 400 bht (10) en in dit stadium kon het me echt niet schelen of het 1000 baht was, ik wilde gewoon het hotel uit. De chauffeur spreekt een beetje Engels en tijdens de reis die ongeveer 30 minuten duurt, bespreken we de wereldwijde Covid-situatie. Ik vraag hem ook of hij geïnteresseerd zou zijn om ons naar de River Kwai-accommodatie te brengen die we hebben geboekt voor een reis in mei 2021. Hij is blij om me 3.500 te citeren om ons op te halen op het vliegveld in Bangkok en het 4-5 uur te doen reis, ik neem zijn kaart en vertel hem dat we hem de week voor de reis zullen bellen, het hotel dat we hebben geboekt kost 4.500, dus ik ben best blij met zijn offerte en laat hem het op de achterkant van zijn kaart schrijven.  

 

 

We naderen het vliegveld nu en het voelt goed om te weten dat ik vannacht eindelijk in mijn eigen bed zal slapen, ik had mijn flat in Boston op 29 augustus opgegeven en was het grootste deel van de tijd bij mijn dochter in Yorkshire gebleven voor mijn vertrek op 28 september, dus het was een tijdje geleden dat ik in mijn eigen bed had gelegen, en ik ben mijn kleindochter Amy erg dankbaar dat ze me haar kamer heeft eld echt getroffen. Duizenden Thais, net als vele anderen over de hele wereld, hebben hun baan verloren, geen verlof hier, een piloot bezorgt nu voedsel op een motorfiets, veel meer luchtvaartpersoneel verhongert, vertelt de chauffeur me. We rijden de drop-off zone binnen en het valt me ​​op hoe leeg en stil het is. Ik laat mijn temperatuur opnemen als ik het vliegveld binnenkom en een werknemer plakt een klein gekleurd stickertje op de mouw van mijn hemd, om redenen die haar beter bekend zijn dan ik. Ik ga naar de 4e verdieping waarvan ik weet dat het vertrek is,gegeven, hoewel er een verhuizing was en mijn leegstaande flat betrokken was bij mijn korte tijd daar. Ik kan de terminal nu zien en bij het naderen zie ik rijen en rijen Thaise luchtwegen en lokale “budget”

luchtvaartmaatschappijen vliegtuigen zittend aan de rand van de landingsbaan, inderdaad een triest gezicht, er zijn er zoveel dat ik ze niet kan tellen , heeft deze pandemie die we doormaken de hele wer

 

 

hoewel ik nog 6 uur tot mijn vlucht wil, wil ik graag van mijn koffers af, zodat ik zonder zorgen over het vliegveld kan dwalen. Op binnenlandse vluchten weet ik dat de toegestane bagage 20 kg is en dat internationaal 30 kg is, ik ben aangekomen met een internationale verpakking van 28 kg, maar reis nu binnenlands, ik weet ook dat deze luchtvaartmaatschappij je de 30 kg toestaat als je met een internationale vlucht bent aangekomen en het ticket hebt om het te bewijzen. Check-in is leeg en ik word doorgezwaaid naar de check-in balie alles gaat goed totdat ik mijn koffers op de weegschaal zet, de dame vertelt me ​​dat ik overbagage heb en stelt voor dat ik mijn kleine koffer meeneem als handbagage samen met mijn rugzak,

ik wijs erop dat ik hierdoor over de toegestane handbagage heen kom en bovendien kom ik van een internationale vlucht, ja zegt ze, 2 weken geleden leg ik haar uit dat ik in quarantaine ben geweest, ze probeert zich aan te houden haar geweren en wil dat ik een aanklacht betaal, wijs ik er nogmaals op dat ik 30 kg mag hebben, wanneer haar collega in het volgende hokje ingrijpt en, bingo, de boodschap is aangekomen en ik word ingecheckt

 

 

. beneden, ik weet dat er op de begane grond geldwisselwinkels zijn en een eetzaal die straatvoedsel tegen een zeer goede prijs verkoopt, de wisselkoers is niet goed, dus ik besluit op dit moment niet te wisselen en ga naar het eten hal, er zijn overal

temperatuurcontroles en handontsmettingsstations en natuurlijk is het dragen van een masker verplicht, tenzij je gearresteerd wilt worden, geen excuses hier, iedereen moet zich conformeren. Ik maak verbinding met wifi en bel Kasorn om haar te laten weten dat ik helemaal ben ingecheckt en uitleg over de wisselkoers, ik hoor aan haar stem dat ze opgewonden is dat we binnenkort samen zullen zijn.

Na het eten vraag ik me af hoe de luchthaven door de winkels bladert en ga dan door naar de beveiliging en de boarding gate-kant van de luchthaven, dit gaat soepel en ik vind een bar en drink mijn eerste alcohol in 16 dagen, niet dat ik toch veel drink, maar dit was van harte welkom,

 

 

ik zoek dan een rustig hoekje op, wat niet moeilijk is en ga een paar uur met mijn ereader op het bord kijken voor mijn poortnummer. Waar ik zit, is tegenover wat de winkel van Leicester City en King Power was, met een bord dat mensen informeert dat ze terug zullen zijn, opnieuw een triest gezicht veroorzaakt door de pandemie. Uiteindelijk verschijnt mijn poortnummer en omdat ik vermoedde dat het een beetje een wandeling is, heb ik deze poort bij talloze gelegenheden gebruikt en weet ik dat er geen faciliteiten zijn zodra ik eraan begin, dus ik drink een kopje koffie en gebruik de faciliteiten en ga naar mijn poort, het gevoel van opwinding bij het thuiskomen neemt toe. Alles verloopt volgens plan en ik kom op 13/10/2020 om 18.40 uur aan op Udonthani Airport. Kasorn staat al op me te wachten en heeft een limousine besteld voor onze korte reis naar THUIS.  

 

Het is nu 8 weken geleden dat ik in Udonthani aankwam en ik pas me aan aan een geheel nieuwe manier van leven en cultuur. Zoals je zult hebben gezien als je mijn berichten op FB hebt gevolgd, hebben we veel bereikt in die korte tijd en nu is het tijd om te ontspannen en als ik op mijn terras zit terwijl de zon ondergaat en de kokospalmen en banaan aftekent bomen, luisterend naar het geluid van de krekels en andere nachtelijke beestjes in 20+ graden, realiseer ik me dat het allemaal de moeite waard was. GELUKKIG? NEE, we hebben hier keihard voor gewerkt….

Reac via 

udonthanicityweblog@gmail.com

 

Nederlandse kruiswoord puzzels groot sukses als enigste verkoper in Thailand..

Wij zijn al 14 jaar de beste weblog.

3000 vaste lezers/volgers wereldwijd.

Ze kunnen niet meer om ons heen nu wij als enigsten in Thailand Nederlandse kruiswoord raadsels verkopen.

Een bijdrage van Harrie puzzelmans uit Udonthani.

U kunt  een puzzel boek  van 99 bladzijden  kopen  bij de redactie(afgehaald) a contant 400 thb per puzzelboek.

Inlichtongen uitsluitend per email naar

 

udonthanicityweblog@gmail.com

0850002613

snel mailen,want opis op.

Het heeft veel belangstelling omdat  udonthanicityweblog.nl  de enigste is waar je nederlandse kuiswoordpuzzels kunt kopen

 

Wij kunnen u aanbieden nieuwe kruiswoord puzzels Nederlands fabrikaat.

Wij zijn al ruim 14 jaar de beste udonthanicityweblog.nl

ruim 3000 lezers/volgers

ze kunnen niet meer om ons heen.

Een onzer lezers  heeft te koop diverse nieuwe nederlandse puzzelboeken.

Elk boek heeft 99 puzels er staan.

 

Hoe kunt u zo een uniek nederlands puzzelboekje in Udonthani kopen.Uitsluiten a contant verkrijgbaar op de redactie.

Even mailen als u komt.

 

 

De puzzel boekjes zijn nieuw en uitsluitend in het Nederlands aftehalen na afspraak.Ze kosten per boekje 400 thb netto.

Dit bericht is ingezonden per email door Piet Puzzelmans uit Udonthani.

udonthanicityweblog.nl@gmail.com

Soi donudom 80/4 udonthani

0850002613

fb.lowy cremers